Όλα τα «όχι» πριν το μεγάλο «ναι».
Ο λόγος που παντρεύονται τόσο αργά οι γυναίκες σήμερα, είναι γιατί δίνουν προτεραιότητα στην καριέρα τους. Κι αφού σπαταλήσουν χρόνια και χρόνια για να χτίσουν την καριέρα τους, ξυπνούν μια μέρα με τον ουρανό να τους έχει πέσει στο κεφάλι, εφόσον διαπιστώνουν ότι τα περιθώρια για το θέμα του παιδιού έχουν στενέψει επικίνδυνα. Τρεις λύσεις υπάρχουν τότε:
- Φυσάς, ξεφυσάς, το παίρνεις απόφαση, βγαίνεις παγανιά και παντρεύεσαι σε χρόνο ντε-τε τον πρώτο εύκαιρο χριστιανό. (Τον οποίο χωρίζεις λίγο μετά τον γάμο).
- Παντρεύεσαι τον άντρα που έχεις πρόχειρο, δηλαδή εκείνον με τον οποίο τα έχεις. Έστω κι αν ποτέ δεν ήθελες να τον παντρευτείς γιατί τον θεωρούσες μεν κατάλληλο για σεξ, αλλά ακατάλληλο για γάμο.
- Χωρίζεις με τον ακατάλληλο φίλο σου, δίνεις απλόχερα ευκαιρίες από εδώ κι από εκεί και τελικά χάνεις τον χρόνο με άλλους άντρες ακατάλληλους για γάμο.
- Βάζεις στόχο και ρίχνεις σωριδόν «όχι» δεξιά κι αριστερά μέχρι και εφόσον βρεις τον άντρα που ψάχνεις. Γιατί οι γυναίκες σήμερα προτιμούν να μείνουν μόνες τους παρά να παντρευτούν κάποιον ακατάλληλο.
Αλλά ποιοι ακριβώς είναι αυτοί οι «ακατάλληλοι»;
Οι ειδικοί λένε ότι τα περισσότερα «όχι» σήμερα τα ρίχνουμε στους άντρες που θεωρούμε «λίγους». Κοινωνικά, επαγγελματικά, οικονομικά και μορφωτικά. Παρότι ούτε κατά διάνοια βλέπουμε σήμερα τον γάμο ως ευκαιρία για κοινωνική ανέλιξη όπως έκαναν οι γυναίκες παλαιότερων γενιών (που ένα κολληματάκι με οτιδήποτε σε γιατρό το είχαν), δεν είμαστε ταυτόχρονα διατεθημένες να κάνουμε υποχωρήσεις και να πούμε το «ναι» σε έναν άντρα κατώτερου επιπέδου, λένε οι έρευνες. Bad news. Σήμερα είναι περισσότερες οι γυναίκες που έχουν πανεπιστημιακή μόρφωση από ότι οι άντρες, άρα το χάσμα των δυο φύλων υπάρχει ούτως ή άλλως μορφωτικά. Κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει- τα Πανεπιστήμια εξακολουθούν να τα γεμίζουν γυναίκες. Αυτή είναι η επίσημη εξήγηση για τα «όχι» που λένε οι υψηλόμισθες, μορφωμένες γυναίκες σήμερα, οι οποίες προτιμούν να μείνουν ανύπαντρες. Προσωπικά όμως μπορώ να σκεφτώ ένα σωρό πιο ακατάλληλους άντρες για γάμο από τους «κατώτερου μορφωτικού επιπέδου». Και αρκετά «όχι» που εγώ είπα στην ζωή μου, πριν πω το μεγάλο «ναι».
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Ποια θα μπορούσε να αντέξει να συμβιώσει με άντρα που αφήνει πρώτη φορά το πατρικό του σπίτι; Που δεν έχει μαγειρέψει ποτέ, δεν ξέρει πώς λειτουργεί το πλυντήριο, δεν έχει πλύνει ποτέ ούτε ένα πιάτο και δεν ξέρει πού πληρώνονται οι λογαριασμοί; Εγώ το έκανα. Έκανα στην πρόταση γάμου του αντιπρόταση για συμβίωση πρώτα, «έτσι, να δούμε πώς τα πάμε». Οι σημαντικότεροι λόγοι που το δοκίμασα ήταν πρώτον γιατί τον αγαπούσα και δεύτερον γιατί είχα βαρεθεί να πίνω τα πρωινά της Κυριακής μόνη μου μια ντουζίνα καφέδες. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι μεταξύ των εργένικων κυριακάτικων καφέδων και του άντρα δεν υπάρχει καμία διαφορά: και οι δυο σου κάνουν τα νεύρα τσατάλια.
Να μαζεύω κάλτσες, να καθαρίζω κόκα κόλες απ΄το πάτωμα, να σιδερώνω, να ξαναβάζω πλυντήριο, να μαγειρεύω μεσημεριανό, βραδινό κι επιδόρπιο. Απλά γιατί έτσι τον είχε μάθει η μαμά του. Ο τύπος που δεν έχει ζήσει εργένης είναι που είναι απ΄τα χειρότερα ήδη άντρα για γάμο, αλλά αν συνδιαστεί και με οιδιπόδειο, γίνεται στυγνό έγκλημα. Από τη μια είναι αδύνατο να του μάθεις σε λίγες μέρες πώς συντηρείται ένα σπιτικό, από την άλλη, όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν κάνεις, δεν πρόκειται ποτέ να τον συγχωρείς για τις χυμένες κόκα κόλες στο φρεσκοφρουγγαρισμένο πάτωμα και να τον αγαπήσεις χωρίς μουρμούρες όπως η μαμά του. Ευτυχώς, κάποτε επέστρεψε κι αυτός στην αγαπημένη μαμά του κι εγώ στην εργένικη τάξη μου και θέμα πρότασης γάμου δεν ξανατέθηκε ποτέ. Κυρίως γιατί μετά από εκείνη την σύντομη «πρόβα γάμου» δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ.
ΟΛΑ ΚΑΛΑ, ΕΚΤΟΣ ΑΠ΄ ΤΟ ΣΕΞ
Μια θεωρία λέει ότι δεν παντρευόμαστε τους άντρες των ονείρων μας. Παντρευόμαστε εκείνους που θα μας επιτρέψουν να διατηρήσουμε τα όνειρά μας. Και σίγουρα ένας καλός γάμος δεν εξαρτάται ούτε από την εξωτερική εμφάνιση ούτε απ΄ το απίστευτο σεξ. Εφόσον λοιπόν είχα ήδη χωρίσει με έναν θεό που ήταν πράγματι πολύ καυτός εραστής αλλά στην κατηγορία αντρών “γαρίδα” (όλο το άλλο καλό, εκτός απ΄ το κεφάλι) αποφάσισα να ρίξω τα στάνταρ μου και να προσπαθήσω να συνυπάρξω με έναν σκεπτόμενο άνθρωπο που δεν ήταν ούτε κούκλος ούτε καλός εραστής. Και το κούκλος δε με ένοιαξε ιδιαίτερα, γιατί ως γνωστόν ένας άντρας δε μπορεί να είναι κι έξυπνος κι όμορφος μαζί – αλλιώς θα ήταν γυναίκα.
Η κολλητή μου άλλωστε μου έλεγε πάντα ότι άλλον άνδρα αγάπησε περισσότερο, άλλος ήταν ο καλός της εραστής, άλλος εκείνος που της στάθηκε σαν φίλος, κι άλλος αυτός που διάλεξε τελικά για πατέρα των παιδιών της. Και αποφάσισα να την ακούσω για πρώτη φορά, καθότι είχε πολύ επιτυχημένο γάμο.
Αλλά το να μην κάνεις καλό σεξ με έναν άντρα στον ένα μήνα που τα έχετε, την περίοδο δηλαδή που λογικά πρέπει να με το που βλέπετε ο ένας τον άλλον να σκίζεται τα ρούχα σας, δεν είναι δα και ο καλύτερος οιωνός για το μέλλον. Το σεξ με έναν κακό εραστή είναι σαν το βίντεο -μπρος, πίσω, μπρος, πίσω, eject. Πόσα χρόνια μπορεί άραγε μια παντρεμένη γυναίκα να μείνει πιστή σε ένα βίντεο την στιγμή που στην αγορά υπάρχουν τόσα DVD και home cinema; Οπότε του είπα «όχι» γιατί φοβόμουν ότι αργά ή γρήγορα θα τον απατούσα.
Το παράξενο ήταν ότι μου έκανε πρόταση γάμου με δαχτυλίδι μια μέρα που είχαμε προγραμματίσει να κουβεντιάσουμε ανοιχτά για την σεξουαλική μας ζωή. Για να με αποπροσανατολίσει από το πρόβλημα, σκέφτομαι σήμερα. Γιορτάζω τη επέτειο αυτού του «όχι» κάθε χρόνο έκτοτε.
DESPERATE HOUSEHUSBANDS
Ο χωρισμένος, εξαρχής μοιάζει με πολύ καλή περίπτωση γαμπρού. Είναι ήδη εκπαιδευμένος στον γάμο -από την πρώτη γυναίκα, η οποία έκανε την δύσκολη δουλειά- κι έχει έτοιμο παιδί. Επιπλέον, γνωρίζει ότι το να θέλει τον χώρο του που να τον κάνει σαν τα μούτρα του προϋποθέτει να τοποθετήσει ένα λουόμενο ξύλινο σπιτάκι από το Practiker στην ταράτσα. Ξέρει να συντάσσει κοινή φορολογική δήλωση, να μην μιλάει σε καμία τις μέρες που περιμένει την περίοδό της, να πηγαινοέρχεται αδιαμαρτύρητα από φροντιστήριο σε κολυμβητήριο και να ξεσκατίζει. Άσε που μια που πήρε το «κολάει» με το πρώτο παιδί συνήθως θέλει οπωσδήποτε αμέσως ένα ακόμη.
Αρκεί βέβαια ο χωρισμένος να μην επαναλαμβάνει τα λάθη του. Είναι πολύ σημαντικό αυτό, όπως κι ο λόγος για τον οποίο χώρισε. Αν εκείνη τον άφησε γιατί την τάραξε στο κέρατο, ο χωρισμένος γίνεται εντελώς ακατάλληλος για γαμπρός, καθότι πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι.
Υπάρχει βέβαια η περίπτωση ο χωρισμένος να έχει κάτσει κάτω να σκεφτεί τα λάθη του, να έχει δουλέψει με τον εαυτό του, να λειτούργησε ο πρώτος του γάμος και το πρώτο του διαζύγιο σαν προθέρμανση για εκείνον, και τώρα επιτέλους να είναι ένας ώριμος άνθρωπος για να προχωρήσει στο κυρίως πιάτο γάμου. Όλα καλά. Αρκεί να μην είναι απελπισμένος.
Γιατί ο χωρισμένος με τον οποίο βγήκα εγώ, εφόσον σχεδόν μου έβαλε τα κλάματα στο τραπέζι για την βλακεία που είχε κάνει και την είχε απατήσει εκείνη τη μία και μοναδική φορά, κι εφόσον μου έδωσε να καταλάβω πόσο μόνος του ένιωσε όταν τον άφησε, και πόσο δε βρίσκει νόημα να ζει μόνος του τώρα, μου έκανε απ΄ έξω απ΄ έξω και πρόταση γάμου. Στο πρώτο μας date! Και κατανοώ την μοναξιά κάποιου και την ανάγκη του να αντικαταστήσει την σύντροφό του, αλλά κακά τα ψέματα, κανείς δεν προχωρά να ξαναμοιραστεί την ζωή του αν δεν έχει περάσει ένα συγκεκριμένο διάστημα που απαιτείται για να ξεπεράσει την σχέση του και να μάθει να περνά καλά με τον εαυτό του.
«Καλά, θα δούμε» ψέλισα σε εκείνο το πρώτο και τελευταίο μας ντέιτ, «ας το πάμε όμως χαλαρά». Και «χαλαρά» δεν εννοούσα να μου στείλει τρία sms στο καπάκι με το που μπω σπίτι και να με παίρνει είκοσι τηλέφωνα τη μέρα –για να με κατοχυρώσει; Κι όσο του επαναλάμβανα «ας το πάμε χαλαρά» τόσο εκείνος απαντούσε «δεν χρειάζεται να μου απαντάς εσύ στα μηνύματα. Θα σου στέλνω μόνο εγώ». Οπότε εξαφανίστηκα από προσώπου γης και κυκλοφόρησαν φήμες στους κοινούς γνωστούς μας ότι έφυγα διακοπές Αυστραλία και εκεί με έφαγε ο τελευταίος κροκόδειλος που δεν είχε γίνει τσάντα.
ΕΓΩ ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΜΑΝΑ;
Έκτοτε γνώρισα ένα σωρό άλλους τύπους αντρών ακατάλληλων για γάμο. Τον πολύ ζηλιάρη (την μέρα της πρότασης γάμου πήγε να δείρει τον κολλητό μου επειδή με πήρε να χορέψουμε, οπότε πήγα τον υποψήφιο γαμπρό αυτόφωρο- αυτό εκλαμβάνεται για «όχι»). Τον άπιστο. ( Του εξήγησα ότι στην αρχαία Σπάρτη έκοβαν το χέρι από τους κλέφτες όχι γιατί έκλεψαν, γιατί τους έπιασαν να κλέβουν και δεν ήθελαν βλάκες στην κοινωνία τους. Έτσι κι εγώ δε μπορούσα να παντρευτώ έναν βλάκα). Τον μπαϊσέξουαλ που ήθελε οπωσδήποτε γάμο για να βουλώσει στόματα. (Δηλώνω υπεύθυνα ότι δεν ήξερα τίποτα). Τον λογικό, που ήθελε να παντρευτούμε απλά για τις φοροελαφρύνσεις (no comments). Τον κυκλοθυμικό, που άλλαζε γνώμες όπως αλλάζει τα ρούχα του (και «ναι» να του έλεγα, μπορεί τελευταία στιγμή να μην εμφανίζονταν στην εκκλησία). Κι έπεσα κι εγώ και σε εκείνον που θέλει ντε και καλά να σε παντρευτεί πάνω στον ένα μήνα γνωριμίας σας, για εντελώς λάθος λόγους. Κυρίως γιατί παντρεύτηκαν οι φίλοι του, τον πιέζει η μαμά του ή ήρθε σε ηλικία γάμου, άρα του έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι ένα πρωί και βγήκε παγανιά να βρει την πρώτη εύκαιρη χριστιανή (όλα σε μένα Θεέ μου;)
Τέλος πάντων, με αυτά και με τ΄ άλλα, δεν ξέρω πώς έφτασε και για μένα η μέρα που είπα κάποτε το «ναι». Όχι γιατί ήταν ο πιο κατάλληλος για γάμο άντρας, απλά γιατί ένιωθα ότι τον χρειαζόμουν κι ότι δε μπορούσα πια να ζήσω μακριά του. Τελικά οι άντρες είναι σαν τα σπερματοζωάρια. Μόνο ένας στο εκατομμύριο θα σου είναι πραγματικά χρήσιμος…
(δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Γάμος”)
