Γλυκές φιλικές συναναστροφές…

Ω ναι! Πήγα στην Θεσσαλονίκη. Κοντά στην αγαπημένη μου φίλη Σοφία, στην ησυχία του σπιτιού της και την απομόνωση του μυαλού μου. Έφυγα όταν ξεκινούσε η εξεταστική στη σχολή μου και φυσικό επόμενο να την χάσω όλη, αφού την μελέτη και την απορρόφηση μου έκλεψαν τα σοκάκια και τα γραφικά κουτούκια της οδoύ Βαλαωρίτου. Έκατσα δέκα μέρες. Άλλαξα τον αέρα μου, βγήκα, φλέρταρα, γέλασα, ξεχάστηκα, επανήλθα.

Ξυπνούσαμε τα πρωινά γεμίζοντας τα στομάχια μας με αχνιστά κρουασάν βουτύρου και ξεροψημένες φρυγανιές τίγκα στο μέλι και την σπιτική μαρμελάδα φράουλα, που η μαμά της Σοφίας είχε μεριμνήσει να υπάρχει στο ψυγείο. Ακολουθούσαν βόλτες στην παραλία. Μεγάλες βόλτες, να γεμίσουν τα πνευμόνια μας καθαρό αέρα, να βραχούν τα μαλλιά μας από το ψιλόβροχο ή να χορτάσουν ήλιο όταν τα σύννεφα μας έκαναν την χάρη να τραβηχτούν από τον ουρανό μας.

Θα ήταν ψέμα να έλεγα πως η Δήμητρα δεν περνούσε καθόλου από το μυαλό μου. Περισσότερο όμως, αναπολούσα τις όμορφες στιγμές, τότε που η κλωστή του έρωτα με εκείνη της φιλίας άρχιζαν να μπλέκονται, τότε που όλα ακόμα ήταν διφορούμενα αλλά η πικρία τους διέθετε και μια νοστιμάδα…Δεν σκεφτόμουν το μετά. Δεν σκεφτόμουν τι θα μπορούσε να γίνει και δεν έγινε. Η μελαγχολική μου διάθεση, υπήρχε πιο πολύ για να ταιριάζει με την διάθεση της συμπρωτεύουσας, παρά με την διχασμένη προσωπικότητα της Δήμητρας. Η Σοφία, το σπίτι και οι φίλοι της, διέθεταν τα κατάλληλα προσόντα για να είμαι μονίμως γλυκιά και κεφάτη, να πίνω μαυροδάφνες και τσίπουρα απλά για να γελάσω και να δουλέψω τους άγνωστους περαστικούς και όχι για να κλάψω την μοίρα μου.

Γνώρισα τον Σωκράτη, τον Στέλιο, την Έλενα, την Αριάδνη. Η Έλενα ήταν η νέα σχέση της Σοφίας. Μη με ρωτήσετε πως γνωρίστηκαν, λυπάμαι αλλά μου διαφεύγει αυτή την στιγμή. Θυμάμαι όμως τον λόγο που χώρισαν με την Νάντια. Λόγω απόστασης, η Νάντια μόνιμος κάτοικος Αθήνας και η Σοφία πότε στο βορρά και πότε στο νότο. Η Σοφία, στεναχωρήθηκε παραπάνω από όσο το περίμενε. Παραπάνω απʼ όσο περίμενα κι εγώ.

«Τελικά, την πάτησες κοριτσάκι μου, και δεν στο είχα..», ήταν η πρώτη μου αποπήρα, να την παρηγορήσω, δυο μήνες νωρίτερα, καθώς διανύαμε τον διάδρομο σε μια έκθεση ζωγραφικής. Τα μάτια της Σοφίας υγρά και κόκκινα, πρησμένα από το κλάμα, κι εμένα να της δείχνω έναν λευκό πίνακα με δυο γυμνά γυναικεία κορμιά μπλεγμένα μέσα σε ασυμβίβαστα χρώματα, μπας και ξεχαστεί, και ανεβάσει επιτέλους στο ράφι το βιβλίο  που τίτλο φέρει « Όσα στο μυαλό μου χάραξες Νάντια ». Εγώ μια ματιά στην τιμή του πίνακα, να πω την αμαρτία μου την έριξα.

Ο Σωκράτης ήταν προπονητής στο κολυμβητήριο που πήγαινε η Σοφία. Ήταν ο πιο γραφικός γκέι τύπος που έχω γνωρίσει. Ο Σωκράτης είχε καταφέρει να κάνει το χόμπι της κολύμβησης επάγγελμα. Τα Σαββατοκύριακα, προπονούσε με μεγάλη επιτυχία πιτσιρικάδες αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας γοητευτικά αρσενικά. Φλέρταρε με όλους μέσα στα πλαίσια της σκληρής και απαιτητικής προπονητικής του ιδιότητας. Δεν την έπεφτε σε κανέναν, αντιθέτως, ήταν πολύ αυστηρός και άγριος, αλλά αυτό, κατά έναν περίεργο τρόπο τον έφτιαχνε, και δεν έφτιαχνε μόνο εκείνον. Ωστόσο, δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Στην καθημερινότητα του ήταν νοσοκόμος και εννοείται πως είχε άπειρες σεξουαλικές περιπέτειες να μας διηγηθεί, με αφετηρία το κρεβάτι του πόνου.

Ο Στέλιος ήταν φίλος της Έλενας. Ήταν Κρητικός, από τα Σφακιά, όπως και εκείνη. Μελαχρινός και αρρενωπός. Η εξωτερική του εμφάνιση, μέσα σε ένα άψυχο κάδρο, έμοιαζε ιδανική αν έψαχνε την τέλεια σύντροφο από αγγελία, ο Στέλιος όμως έξω από την άψυχη κορνίζα, σαν άνοιγε το στόμα του, αλλά και τον διασκελισμό του ήταν τόσο θηλυπρεπής, ισχνός, λιγομίλητος και αέρινος όσο αέρινη είναι η παπαρούνα στα οχτώ μποφόρ. Είχε επίσης έναν αδερφό δύο χρόνια μικρότερο από εκείνων, ο οποίος ήταν επίσης γκέι. Πώς να μην ευχηθείς κουράγιο στην μάνα και στον πατέρα αυτού του παιδιού; Θυμάμαι ακόμα στην Έλενα, να σχολιάζει πολύ συχνά όταν ο Στέλιος ξεκίναγε τις οικογενειακές ιστορίες.

Η Έλενα είχε συμπαθητική φυσιογνωμία, έμοιαζε πολύ με την Σοφία, πολύ συχνά τις περνούσαν για αδερφές. Αν διέθετε το πολυπόθητο μαγικό λυχνάρι του Αλαντίν, όνειρο είχε να κάνει έναν παραδοσιακό κρητικό γάμο, με μπαλοθιές, πεντοζάλια, γαμοπίλαφο και μιτζιθροπιτάκια με μέλι, όπου θα τάιζε η μια νύφη την άλλη. Σωστά καταλάβατε. Η Έλενα θα ήθελε να παντρευτεί γυναίκα, αυτό όμως δεν ήταν το χειρότερο. Το χειρότερο ήταν ότι φαντάζονταν τον ιδανικό «κρητικό γκέι γάμο» με μια μικρή πινελιά (έως και τεράστια) από αμερικάνικο κινηματογράφο. Ας της ευχηθούμε να εκπληρώσει το ταπεινό της όνειρο.

Την έκτη μέρα της παραμονής μου δέχτηκα μήνυμα από την Δήμητα. «Μου λείπεις…» έγραφε. Δεν της απάντησα ποτέ. Μάλιστα, όσο οι ώρες περνούσαν και το μήνυμα της δεν έβρισκε απάντηση, μια βαθύτατη ευχαρίστηση με κυρίευε. Λυτρωνόμουν, καταλαβαίνετε.

Καλέ, δεν σας σύστησα  ακόμα την Αριάδνη! Η Αριάδνη ήταν μια άθλια γκόμενα φίλη της Σοφίας, με την οποία φασώθηκα. Ποιος ξέρει γιατί το έκανα. Μάλλον για την ικανοποίηση της αυτοκαταστροφικής μου πλευράς.

 

(συνεχίζεται)