Άθελα μου να πληγώνω τους ανθρώπους
Ένας φίλος μου λέει, πως ότι δώσεις, θα πάρεις. Δίνεις αγάπη, θα πάρεις αγάπη. Δίνεις πόνο, θα πάρεις πίσω πόνο. Ούτε η αγάπη, ούτε ο πόνος γνωρίζουν ιδιοκτήτη. Ίσως πάρεις από αλλού την αγάπη, και την δώσεις αλλού. Ίσως πονέσεις κάποιον, και κάποιος άλλος πονέσει αργότερα εσένα. Όλα θα γίνουν μαγικά, ξαφνικά, αιφνιδιαστικά.. Η ζωή θα βρει πάντα τον τρόπο να φέρει στη φύση την ισορροπία. Θα βρει τον τρόπο, να ισορροπήσει τον έρωτα που σε τυφλώνει, ή θα γεμίσει με θαλπωρή την καρδιά σου όταν νιώθεις μοναξιά και κρύο. Όταν η “σκηνή” ολοκληρωθεί, τότε θα είσαι σε θέση να καταλάβεις πως πραγματικά “ότι δώσεις θα πάρεις”. Αισθάνθηκα τόσα πολλά για την Ισμήνη, και πληγώθηκα τόσο. Ο Δήμος αισθάνθηκε τόσα πολλά για μένα και πληγώθηκε το ίδιο ανεπανόρθωτα. Δεν ήταν θέλημα μου, δεν είχα σχέδιο. Απλά συνέβη. Μαγικά, ξαφνικά, αιφνιδιαστικά,
Εκείνο το βράδυ ο Δήμος συνόδευσε ένα μάτσο ομοφυλόφιλες γυναίκες στο Νοίζ. Αμίλητος, σοβαρός, συγκλονισμένος, καθόταν ήρεμος στην γωνία του τραπεζιού μας. Θα με έλεγες αδιάφορη σαν με έβλεπες. Αδιάφορη και αναίσθητη συνάμα. Μα έπινα, διασκέδαζα, χόρευα, γέλαγα, περνούσα όμορφα. Ήταν περίοδος ίασης για μένα και τίποτα δεν πρόκειται να με έριχνε. Πραγματικά, καλούμουν να κάνω χαρούμενο τον εαυτό μου. Πρώτα εκείνον και μετά τους γύρω μας. Γιατί , τι σημασία έχει να κάνεις τους γύρω σου να γελούν, αν εσύ μέσα σου κλαίς. Όταν σχεδόν ξημέρωμα, γυρίσαμε πίσω, ο Δήμος ήρθε στο σπίτι μου. Αγέλαστος, άκεφος, με μάτια μελαγχολικά, προσπαθούσε να συγκρατήσει τα συναισθήματα του, μα είχε ραγίσει η καρδιά του. Δεν πίστευε τι του είχα πει. Δεν ήθελε να δεχτεί την πραγματικότητα.
Ο Δήμος, δεν με είχε ξεπεράσει ποτέ. Κρυφά μέσα του, ήταν ερωτευμένος μαζί μου, περίμενε να έρθει η ώρα, ο καιρός, η κατάλληλη στιγμή, να συναντηθούμε και πάλι, να ερωτευτούμε και πάλι, να ενώσουμε τα κομμάτια μας, εκείνα που τότε αφήσαμε στη μέση. Στην μέση για εκείνον. Γιατί εγώ, εγώ προσπαθούσα, μα ποτέ δεν ένιωσα γεμάτη σαν εκείνον, ποτέ δεν περίμενα να έρθει εκείνη η ονειρική στιγμή, που θα ανταμώσουμε και πάλι, που θα ανακατευτούν τα όνειρα μας. Απλά, γιατί τα δικά μου όνειρα ήταν ξένα, αλλιώτικα, διαφορετικά.
O Δήμος, στάθηκε για λίγα λεπτά αμίλητος στον δερμάτινο κόκκινο καναπέ του σαλονιού μου. Με το κεφάλι σκυμμένο, και την ψυχή του να σπαράζει, μου δίδασκε μαθήματα ζωής. Μαθήματα που έλεγαν, πως υπάρχουν ανάμεσα μας άνδρες ευαίσθητοι, γεμάτοι συναισθήματα, ρομαντικοί. Άνδρες που κάνουν όνειρα όπως οι πρίγκιπες στα παραμύθια. Περιμένουν καρτερικά στον πύργο τους ώσπου η εκλεκτή της καρδιάς του θα έρθει για να μείνει. Ναι, υπάρχουν τέτοιοι άνδρες ανάμεσα μας. Μπορώ να τους αναγνωρίσω, μπορώ να τους νιώσω, μπορώ να ταυτιστώ μαζί τους, μα δεν μπορώ να γίνω η πριγκίπισσα στο δικό τους παραμύθι. Ο νεαρός που καθόταν αντικριστά μου, που μου χάριζε την καρδιά και την ψυχή του, μέσα από μισές προτάσεις που κατάφερνε να αρθρώσει, μου έλεγε με λυγμούς, πως θα με περιμένει , πως θα κάνει υπομονή μέχρι να αλλάξω γνώμη, μέχρι να καταλάβω όπως έλεγε, μέχρι να θελήσω, να επανέλθω, μόλις είμαι έτοιμη.
«Με όλη την δύναμη της ψυχής μου, Δήμο, μακάρι να μπορούσα να σου εκμαιεύσω τις σκέψεις μου. Δεν θα καταλάβω, δεν θα θελήσω, δεν θα είμαι έτοιμη, δεν θα επανέλθω όχι γιατί θέλω κάποιον άλλον στη θέση σου, όχι γιατί εσύ δεν είσαι άξιος, μα γιατί δεν υπάρχει τίποτα να περιμένω, για τίποτα να αλλάξω γνώμη, δεν υπάρχει τίποτα μη κατανοητό να καταλάβω, τίποτα που δεν μου ανήκει και θέλω να γευτώ, για τίποτα να ωριμάσω, για τίποτα να είμαι έτοιμη..»
Όλοι εσείς που θυσιάζεται μερικά λεπτά από την καθημερινότητα σας, γιατί βρίσκεται ενδιαφέρον αυτές εδώ τις ιστορίες, ή απλά τις προτιμάτε από την κουτσομπολίστικη μεσημεριανή ζώνη, όταν δέχτηκα να γράψω τις περιπέτειες μου αυτές, ένας βαθύτερος στόχος επικρατούσε μέσα μου. Στην εποχή που ζούμε, υπάρχουν ομοφυλόφιλοι άνθρωποι πέρα από τα στερεότυπα. Ανάμεσα μας δεν ζει μόνο ο gay άνδρας ο κομμωτής, ο κουνιστός, ο αδύνατος, με την λεπτή φωνή, η λεσβία με το ξυρισμένο κεφάλι, και τις στρατιωτικές αρβύλες. Ανάμεσα μας ζούνε άνθρωποι φυσιολογικοί, άνδρες που διαθέτουν την αρρενωπότητα τους, γυναίκες που ξεχειλίζουν από θηλυκότητα. Η εξωτερική εμφάνιση δεν χαρίζει ταμπέλα στην ψυχή μας.
Όταν ο Δήμος έμαθε για μένα, όταν έμαθε για τις φίλες μου, το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν «Αποκλείεται..δεν το δέχομαι.. μα δεν φαίνεστε… νόμιζα πως οι λεσβίες είναι μόνο στις τσόντες..». Δεν είναι στις αρμοδιότητες μου να μιλήσω ακτιβιστικά, μα ναι, είναι αλήθεια, οι πλειονότητα των ετερόφυλων ανδρών και γυναικών, έχουν συνυφασμένη την λεσβία με τις τσόντες, ή την «butsch» λεσβία, την περιθωριακή, που είναι ένα βήμα πριν την εγχείρηση.Αυτό που με πειράζει περισσότερο στο δρόμο, και δεν κρατάω το χέρι της ερωμένης μου, δεν είναι «τι θα πεί ο κόσμος». Μα η άποψη που επικρατεί, πως κάνω ότι κάνω για να διεγείρω τα αρσενικά βλέμματα γύρω μου.
(συνεχίζεται)
