Το χρονικό της αγοράς ενός δονητή
Είναι Παρασκευή απόγευμα, και πηγαίνουμε με την φίλη μου τη Μαρίζα να αγοράσουμε από έναν δονητή. Έτσι, γιατί είμαστε σύγχρονες γυναίκες. (Eντάξει, και για πολλούς άλλους λόγους). Σε όλο τον δρόμο αναλύουμε τα καλά του δονητή. “O δονητής σου δεν σε απατά ποτέ”. “Δεν έχει έρπη, AIDS και κονδυλώματα”. “Δεν σε αφήνει έγκυο”. “O δονητής σου δεν χρειάζεται στοματικό σεξ κάθε φορά πριν τον χρησιμοποιήσεις”. “Και τέλος, ο δονητής σου δεν έχει πρόβλημα με τα κατοικίδιά σου” συμπληρώνω εγώ καθώς θυμάμαι έναν πρώην μου που θεωρούσε τις γάτες μου βρώμικες. (Μια μέρα βγήκα απ΄ το μπάνιο και τον ρώτησα έξαλλη: “Mήπως ξέρεις γιατί το deodorant μου είναι γεμάτο τρίχες γάτας; ”)
“Eξάλλου πρέπει σιγά σιγά να αυτονομούμαστε από τους άντρες” λέει η Μαρίζα. Βέβαια πριν λίγο που ήρθε από το σπίτι μου να με πάρει, κάθισε στο κομπιούτερ, μπήκε στο προφίλ της στο facebook και μέχρι να ετοιμαστώ έκανε άπειρα “like” σε όλους τους single friends της. Μετά έγραψε στο status της “I like u, guys”. Ενώ έφτιαχνα τα μαλλιά μου μου είπε λεπτομερώς πόσες φορές το έκανε χθες με το νέο της date. Και μετά μπήκε στο google και πληκτρολόγησε ‘‘στάσεις που μπορείτε να κάνετε με τον δονητή σας‘‘. Ναι, είναι ‘‘αυτού του τύπου‘‘ καλοκαίρι…
Τον παλιό της δονητή της τον είχα χαρίσει εγώ, χρόνια πριν, για πλάκα. Όπως και τον παλιό μου δονητή μου τον είχε χαρίσει εκείνη, σε κάτι γενέθλια στα εικοσικάτι μου. Αλλά κι ο Θάνος Ασκητής έχει πει ότι ο μέσος άνθρωπος χρειάζεται αλλαγή σεξουαλικού συντρόφου κάθε επτά χρόνια περίπου. “Δεν φταις εσύ, εγώ φταίω” ψιθυρίζω στον Τζόνι, τον παλιό μου δονητή, καθώς κλείνω το συρτάρι με τα εσώρουχα και φεύγω με την Μαρίζα απ΄ το σπίτι για να βρούμε τον αντικαταστάτη του.
It’s a New Day / It’s a New Life
Από τα ράφια των sex shop μου αρέσουν πολύ αυτά τα σιρόπια για στοματικό σεξ, με απίθανη γεύση σαμπάνια, σοκολάτα ή φράουλα. Μια φορά μάλιστα, είχα βάλει από περιέργεια και σε κάτι pancakes που έφτιαχνα. Νόστιμα έγιναν.
O υπάλληλος του sex shop των Αμπελοκήπως εξυπηρετεί κάποιους άλλους πελάτες όταν μπαίνουμε μέσα, οπότε χανόμαστε στα ράφια με τους δονητές. Δονητές σε όλα τα χρώματα, όλα τα μεγέθη κι για όλα τα γούστα. Και ναι, αρπάζω την ευκαιρία για να κάνω στην Μαρίζα μια επίδειξη γνώσεων του επαγγέλματος της sex editor.
“Ο πρώτος δονητής σχεδιάστηκε στην βικτωριανή εποχή. Ήταν ιατρικό εργαλείο. Εφευρέθηκε για το «ιατρικό μασάζ» που απαιτούσε η θεραπεία της γυναικείας υστερίας. Η «υστερία», στην Encyclopaedia of Sex Practice, που εκδόθηκε στο Λονδίνο του 1938 από το Norman Hair, περιγράφεται ως «μια σοβαρή διαταραχή και μια φυσική ψυχολογική αντίδραση της μη ικανοποίησης της σεξουαλικής επιθυμίας». H oποία είχε ως συμπτώματα σπασμούς, ημικρανίες, ακατάσχετη αιμοραγία ή εξασθενημένη περίοδο. Eφόσον, λοιπόν, οι γυναίκες τότε δεν έκαναν σεξ πριν από τον γάμο και εφόσον ο αυνανισμός θεωρούνταν ότι προκαλεί επιληψία και νανισμό, λογικό ήταν να υστεριάζουν”.
“Nα πάρει!” πετάγεται η Μαρίζα. “Λόγω αυνανισμού έμεινα 1.62?” “Μμμ, κι εγώ το ίδιο. Επίσης οι βικτωριανοί πίστευαν ότι ο αυνανισμός προκαλεί τύφλωση- άρα πάλι φτηνά την γλυτώσαμε. Ε, οι μόνοι που ήξεραν πώς να τον κάνουν ήταν οι γιατροί. Και για να μην πιάνεται το χέρι τους που είχαν να θεραπεύσουν τόσες και τόσες γυναίκες με υστερία, κατασκευάστηκε ο πρώτος δονητής”.
“Bρε τους βικτωριανούς γιατρούς και τα ιατρικά τους εργαλεία” μουρμουρίζει η Μαρίζα καθώς εξετάζει δονητές στο ράφι. “Βέβαια να ξέρεις ότι οι αρχαίες Ελληνίδες, πολύ λιγότερο καταπιεσμένες σεξουαλικά απ’ τις βικτωριανές Αγγλίδες, χρησιμοποιούσαν τους «ολίσβους». Ήταν ομοιώματα πέους, από δέρμα ζώων, χωρίς δόνηση βέβαια. Κι αυτά ήταν καθαρά για την ικανοποίησή τους”.
Βάζω λίγο pause στην επίδειξη γνώσεων και κοιτάζω χαμένη το ράφι με τους αμέτρητους δονητές. Ευτυχώς οι πελάτες που εξυπηρετούσε ο υπάλληλος φεύγουν κι ο τελευταίος έρχεται να μας βοηθήσει. Μας προτείνει έναν rabbit. Ο rabbit ονομάστηκε έτσι γιατί στην αρχική του μορφή ένα μικρό κουνελάκι προεξείχε από τον κανονικό δονητή. Δονείται κι αυτό και ταυτόχρονα περιστρεφόταν γύρω από τον εαυτό του κι έτσι επιτυγχάνεται διπλή ικανοποίηση, από τον κόλπο και από την κλειτορίδα. Σήμερα βέβαια ο rabbit βγαίνει και με δελφίνι, κάστορα, σκουλήκι- “μπα, άσε‘‘ λέω στον υπάλληλο, ‘‘να λείπει ο ζωολογικός κήπος‘‘ λέει η Μαρίζα.
Κοιτάμε στο ράφι με τους απλούς δονητές, χωρίς διακλαδώσεις. Ακούμε προσεκτικά τον υπάλληλο καθώς μας εκτοξεύει τα συστήματα δόνησής των best sellers του. Μέχρι και επτά διαφορετικά προγράμματα δόνησης κάθε δονητής! Τα στάνταρ είναι το pulsation (στέλνει απλώς παλμούς), το rollation (το «κεφάλι» του δονητή περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του) και το vibration (η κλασική δόνηση, σε διαφορετικές ταχύτητες). Τα προγράμματα των δονητών συνδυάζουν διαφορετικές δονήσεις μαζί. “Θέλω ένα πρόγραμμα σαν αυτό που βάζω στο διάδρομο του γυμναστηρίου” λέει η Μαρίζα στον πωλητή “ξεκινώ χαλαρά, μετά ανεβαίνω, μπαίνει ένταση και μετά χαλαρώνω”. O υπάλληλος της δίνει έναν δονητή που έχει και τηλεκοντρόλ. “Eγώ θέλω δονητή για τραχηλικό οργασμό” καταλήγω στον υπάλληλο, “διάβασα στο Science of Orgasm ότι ο πιο δυνατός γυναικείος οργασμός είναι τελικά από τον τράχηλο. Τον ανακάλυψε ο dr Komisaruk με ένα ειδικό εργαλείο σε εθελόντριες”. Αλλά ο υπάλληλος δεν έχει δονητή για τον τράχηλο, είναι πολύ καινούριος αυτός ο οργασμός μου λέει, και μου δίνει την γνωστή μίζερη ράβδο που σχηματίζει ορθή γωνία, για το σημείο G. Γιατί επιμένω να ζω στη Μπανανία;
Sexual Animal
Έχουμε κλείσει γύρω στη μια ώρα μέσα στο μαγαζί και δε μπορούμε να αποφασίσουμε. Η Μαρίζα έχει χαθεί στο ράφι με τα σαδομαζοχιστικά εργαλεία και τις μάσκες. “Δεν ξέρω τι στο καλό είναι όλα αυτά” μου λέει, “o τελευταίος εραστής μου μόνο ένα μαστιγιάκι μου είχε χαρίσει. Tελικά χωρίσαμε όταν τόλμησα να του πω ότι μελανιάζει πολύ εύκολα για το είδος σεξ που θέλει να κάνει”.
Ο υπάλληλος μας πληροφορεί ότι τα μαστίγια δεν είναι καθόλου στην μόδα πια, στην μόδα είναι τα καμτσίκια. Που είναι και πιο εύχρηστα. Μας δείχνει ένα πολύ σικάτο, με βελούδινη λαβή με διαμαντάκια. “Mην το πάρεις” προειδοποιώ την Μαρίζα “όλα τα καμτσίκια είναι φτιαγμένα από δέρμα πέους βοδιού κι εμείς είμαστε οικολόγες!”. To αφήνει αμέσως κάτω. “Eδώ μέσα νιώθω σαν ο Χριστός να με δείχνει με το δάχτυλό του την στιγμή που τρώω μια τούρτα γεννεθλίων” μουρμουρά.
Χανόμαστε σε δονούμενα αυγά για τον κόλπο και προεκτάσεις πέους που μπαίνουν στο ‘‘κεφαλάκι‘‘ (“Δεν είναι σα να έχεις βάλει πέος στο μπλέντερ;” με ρωτά η Μαρίζα). Έχει κωλύσει τώρα στο ράφι με τις γροθιές σοκαρισμένη. “Kοίτα, γκέι κόσμος τα αγοράζει αυτά κυρίως” λέει ο υπάλληλος. ”Δεν αρέσουν στους στρέιτ Έλληνες πολίτες”. Στρέιτ Έλληνες πολίτες; (Eλληνίδες, Έλληνες! Για το καλό της πατρίδας, μείνετε μακριά απ΄ το fist fucking!)”
Mήπως πρέπει να το δοκιμάσω?” ρωτά η Μαρίζα. “Δεν τα έχω με κανέναν homosexual βέβαια, ούτε με bisexual” λέει δυνατά για να την ακούει ο υπάλληλος “αλλά είμαι trysexual. Oι trysexuals είναι αυτοί που τους αρέσει να δοκιμάζουν διάφορα” στρέφεται προς το μέρος του με ύφος ειδικού κι εκείνος γνέφει με σοβαρότητα.
Είμαι στο ράφι με τους δονητές που είναι ακριβώς σαν αντρικό μόριο. “Πιάστους να δεις” μου λέει ο πωλητής, “είναι σαν να αγγίζεις ανθρώπινο δέρμα”. Απλώνω το χέρι διστακτικά, έχει δίκιο, ακριβώς σαν ανθρώπινο δέρμα- “ιιιι!”. “Cyberskin!” λέω. “UR3” υποστηρίζει η Μαρίζα. Μια σύγχυση επικρατεί στο γυναικείο πληθυσμό σχετικά με το ποιο υλικό μιμείται τέλεια το δέρμα, το UR3 ή το Cyberskin. Ο υπάλληλος λύνει το αίνιγμα και μας εξηγεί ότι πρόκειται για το ίδιο ακριβώς υλικό, προσμείξεις σιλικόνης με άλλες ουσίες, που σκοπό έχουν να κάνουν τον δονητή (ή το ομοίωμα αιδοίου) να αποκτήσει στην αφή αυτό το «βελούδο» του ανθρώπινου δέρματος. Το υλικό αυτό έχει δώσει τα πιο ακριβή αντίγραφα γεννητικών οργάνων, αλλά, ανάλογα με ποια εταιρεία βγάζει τον δονητή, παίρνει ένα από αυτά τα δύο διαφορετικά ονόματα.
Έχω διαλέξει. Έναν UR3 23 cm. H Μαρίζα κοιτάζει έναν 27 cm, “γιατί τόσο μεγάλος?” ρωτά τον υπάλληλο. “Eίναι για μετά τη γέννα” λέει εκείνος. “Πάρε κι εσύ αυτόν για να μην αλλάζεις δονητή σε περίπτωση εγκυμοσύνης” μου λέει η Μαρίζα, “με την κρίση όλα πρέπει να τα προβλέπει κανείς”. Όχι, όχι, ο δονητής των 23 πόντων που είναι φτυστός αντρικό πέος- και με όρχεις- είναι κατάλληλος, εξάλλου κι έγκυος να μείνω έχω στα υπόψιν μου να με ξεκάνω στις ασκήσεις Κέγκελ, αυτήν την γυμναστική για το αιδοίο που σφίγγεις χαλαρώνεις, σφίγγεις χαλαρώνεις, μέχρι να βρεις την φόρμα σου ξανά. Ναι, θα πάρω τον UR3 23 cm και μετά τη γέννα παίρνω κι αυτές τις κινέζικες μπάλες. Τις είχαν ανακαλύψει οι Κινέζες όταν δεν είχε γεννηθεί ακόμη ο δρ Κέγκελ. Τις τοποθετούσαν στον κόλπο τους, σηκώνονταν όρθιες και προσπαθούσαν να τις συγκρατήσουν και να μην τους πέσουν καθώς περπατούσαν. Οι κανονικές κινέζικες μπάλες είναι οι βαριές και μεταλλικές, χωρίς σκοινί, που σκοπό έχουν μόνο να γυμνάσουν τους μύες του κόλπου. Αυτές οι καινούριες οι χρωματιστές σιλικονάτες που είναι δεμένες με σκοινί δυο-δυο και τρεις-τρεις σκοπό έχουν μόνο την ηδονή. Τις βάζεις στον κόλπο και της βγάζεις μία μία τραβώντας αργά το σκοινί, τις ξαναβάζεις, τις ξαναβγάζεις, σε δουλειά να βρισκόμαστε…
“Να πάρουμε κι οι δύο 27 cm” επιμένει η Μαρίζα, “το μέσο ελληνικό πέος είναι 15 cm, κανονικά δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε μεγαλύτερους δονητές για να μην συνηθίζουμε” της λέω. Ο υπάλληλος συμφωνεί κι επαυξάνει. Πηγαίνω προς το ταμείο με τον UR3- στο μέλλον σκοπεύω να του δώσω ένα καλύτερο όνομα, “Αλέξανδρος” ας πούμε. Τότε τον βλέπω. Πολύ απλό, πολύ ντιζαϊνάτο, από απλή σιλικόνη σε όλα τα χρώματα της μόδας, μοβ, λιλά, κίτρινο, κόκκινο, φούξια, baby blue. Έχω πάθει ανακοπή. Αυτοί οι μίνιμαλ δονητές της Fun Factory είναι ότι πιο κομψό και ντιζαϊνάτο έχω δει. Να τον αφήνεις στο κομοδίνο σου να φαίνεται. “Πρέπει να μιλήσουμε” λέω στον Αλέξανδρο UR3, “θέλω να μείνω λίγο μόνη μου να σκεφτώ, όχι, όχι, δεν υπάρχει άλλος, απλά είμαι λίγο μπερδεμένη”…
Παράλληλες Σχέσεις
Bλέπω την Μαρίζα που σέρνει από το πέος έναν φουσκωτό κούκλο σε ανθρώπινες διαστάσεις. Το “πέος” είναι ο ενσωματωμένος δονητής. “Tί θα το κάνεις αυτό?” την ρωτώ. “Θα τον γνωρίσω στους γονείς μου” λέει. “Αν θέλετε κάτι περισσότερο από δονητή, να σας δείξω το καλύτερο που έχω”λέει ο υπάλληλος. Aνοίγει ένα προπέκτους και μας δείχνει μια πολυθρόνα μεσαιωνικού τύπου. Μόνο που στο σημείο που κάθεσαι υπάρχει δονητής. “Eίναι ότι πιο τέλειο” λέει χαρούμενος ο υπάλληλος, “να, δένεστε κι από τα bondage (μας δείχνει τα δεσίματα στα χέρια και τα πόδια της καρέκλας) και την αφήνετε να κάνει όλη την δουλειά. Αλλά την φέρνω μόνο κατόπιν παραγγελίας. Μιλάμε για εκπληκτική δόνηση. Δεν θα μπορείτε να πάτε ξανά με άντρα”. Mένουμε να τον κοιτάμε. Σκέφτομαι τι θα πω στο επόμενο date μου. “Δε μπορώ να ξεπεράσω με τίποτα τον πρώην μου. Ήταν μόνο ένα πέος πάνω σε μια πολυθρόνα, κι όμως, έκανε καλύτερο σεξ από σένα‘‘.
“Και για γυναίκες φτιαγμένες για προγράμματα υψηλής έντασης…” συνεχίζει ο υπάλληλος κι αλλάζει σελίδα. Μας δείχνει ένα κομπρεσέρ-ακριβώς σαν κανονικό κομπρεσέρ- που στην άκρη του έχει δονητή. “Mπααα…” λέμε κι οι δυο μαζί. “Δεν το ’χουμε με τα μερεμέτια” λέει η Μαρίζα “έναν μπαρ στον τοίχο του σαλονιού της πήγε κάποτε να στερεώσει η Ειρήνη και μπήκε με το μπλακεντέκερ μέσα στο σαλόνι του γείτονα. Tόσα έχει περάσει ο άνθρωπος, μην δει τώρα δονητή να βγαίνει απ΄ τον τοίχο του…
Εξακολουθώ να μη μπορώ να διαλέξω. Τον φυσικό ή το ντιζάιν; Φύση ή στιλ; Έτσι αναποφάσιστη είμαι και με τους άντρες. Από τη μια μου αρέσουν όλα αυτά τα νταβραντισμένα αρσενικά που παίζουν ποδόσφαιρο, από την άλλη μου αρέσουν και οι στιλάτοι ιντελεκτιέλ που κάνουν εγκεφαλικό σεξ. Στιλ-καταλήγω. Αφήνω τον Αλέξανδρο στο ράφι, “θα σε θυμάμαι για πάντα” του λέω, φέρνω τον baby blue μίνιμαλ δονητή στο ταμείο, δίνει και η Μαρίζα τον φουσκωτό κούκλο, και φεύγουμε.
Επιστρέφουμε μια εβδομάδα αργότερα. Απλά να δω τι κάνει ο Αλέξανδρος, αυτή η ψυχή…
(Δημοσιεύτηκε στο Marie Claire GR)
