ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ
Όσο περνούσε ο καιρός, το αγόρι λαμπατέρ βυθίζονταν όλο και περισσότερο στην αυτολύπηση. «Γιατί αυτό σε μένα;» ρωτούσε και ξαναρωτούσε. Γιατί να έχει εκείνος τέτοιο βίτσιο, να κάνει το λαμπατέρ, και γιατί οι άλλοι να του φέρονται πλέον σαν ένα υποδυέστερο ον- δηλαδή αντικείμενο. Του έγραφα διάφορα για να τον κάνω να νιώσει καλύτερα. «Αν σεβαστείς τους άλλους, θα σε σεβαστούν κι εκείνοι- αλλά όχι πάντα». «Όλοι είμαστε σύνθετα, μοναδικά ανθρώπινα πλάσματα, με προτερήματα, ελαττώματα, κι ουδέτερα στοιχεία- προσωπικά το να έχω ουδέτερα στοιχεία με ενοχλεί». Αλλά το αγόρι λαμπατέρ βυθίζονταν στην αυτολύπηση γιατί είχε κυρίως πρόβλημα με τον εαυτό του- άσχετα αν του το δημιούργησαν οι άλλοι. Και πραγματικά δεν ήξερα τί να κάνω σε αυτήν την περίπτωση, γιατί συνήθως αντιμετώπιζα προβλήματα με αναγνώστες που βυθίζονταν στην αυτολύπηση γιατί είχαν ξεκάθαρα πρόβλημα με κάποιον άλλον. Ο οποίος τους εγκατέλειψε, τους πρόδωσε, τους φέρθηκε σκάρτα ή τολμούσε απλά να μην τους θέλει. Εκείνοι συνήθως με ρωτούσαν «Σε μένα; Να το κάνει αυτό σε μένα;» Γιατί όχι σε σένα; Ο καθένας είναι ξεχωριστός για τον εαυτό του, αλλά όχι και για το σύμπαν. Έτσι, αν πιστεύεις αλήθεια ότι το σύμπαν συνομωτεί να σου δώσει αυτό που θες επειδή είσαι ξεχωριστός κι επειδή το σκέφτεσαι όλη μέρα, το μόνο που θα πάρεις είναι απ΄τα τρία το μακρύτερο.Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση, δεν μας πληγώνουν οι άλλοι, εμείς πληγώνουμε τον εαυτό μας για την συμπεριφορά των άλλων. Κι όσο το δουλεύουμε στο μυαλό μας, η αυτολύπησή μας μεγαλώνει εκτοπίζοντας εντελώς τη λογική.
Tespa. Λέγαμε για το αγόρι λαμπατέρ. Δε μπορούσε ούτε να στεριώσει σε σχέση. Όλα τα κορίτσια φρίκαραν μόλις καταλάβαιναν την ιδιαιτερότητά του. Τον αποκαλούσαν ανώμαλο, ψυχάκια, αρρωστάκι και φρικιό κι έφευγαν τρέχονταν. Τον είχε πάρει εντελώς από κάτω. «Είσαι τρελός;» του έλεγα. «Ποιος θα πει τί είναι νορμάλ και τί όχι;» και «αν θες να μάθεις, τέλη του ‘90 με παράτησαν πέντε άντρες διαδοχικά γιατί είχα τάσεις φυγής κι όλο ταξίδευα. Εγώ όμως δε μου έριξα καμία αυτοαπόρριψη, επέμενα μέχρι θανάτου ότι είμαι ένα υπέροχο πλάσμα, άξιο να του αφοσιώσεις τη ζωή σου και να το περιμένεις να γυρίσει απ’ το Κορακουρούμ. Αν συμφωνούσαν κι οι άλλοι μαζί μου, θα είχαν δίκιο».
Το αγόρι λαμπατέρ όμως κλείνονταν όλο και περισσότερο στον εαυτό του. Έφτασε στο σημείο να μην φλερτάρει καν πια, από φόβο μην τον ξανααπορρίψουν και ξαναπληγωθεί. «Αλλά έχετε ακούσει τί έπαθε κάποιος που επειδή φοβόταν υπερβολικά τη ζωή, αποφάσισε να την περάσει στο κρεβάτι;» γράφει ένα ημερολόγιό που έχω και τα κείμενά του έχει γράψει ο ψυχολόγος δρ Γουίντι Ντράιντεν. «Σκοτώθηκε από μια σπασμένη σούστα στο στρώμα του»! «It’s ok» μου έγραψε το αγόρι λαμπατέρ. «Έχω στρώμα νερού».
(συνεχίζεται)
(δημοσιεύτηκε στην Lifo)
