Moυ έχει αποδοθεί ο τίτλος του κακού συμβούλου σχέσεων αλλά νομίζω πως θα έπρεπε να αποκαλούμαι σύμβουλος κακών σχέσεων. Η προϊστορία μου και οι παροιμιώδεις ερωτικές επιλογές μου το υποστηρίζουν άνετα αυτό και το μόνο που μου απομένει, αν μου απομένει κάτι, είναι να μοιραστώ την σοφία που αποκόμισα από αυτές τις ατυχείς επιλογές μαζί σας (χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι ατυχείς επιλογές δεν θα συνεχιστούν).
Πολλή σοφία λοιπόν ελπίζω πως αποκόμισα από την επαφή μου με τον Χάρο και δεν εννοώ ότι πήγα στον άλλο κόσμο και γύρισα. «Χάρο» τον είχε βγάλει η κολλητή μου η Μ. διότι ο άνθρωπος ήταν εμμονικός με τον θάνατο, τις αρρώστιες, τα νοσοκομεία, τις ιατρικές εξετάσεις και όλα αυτά τα ευχάριστα.
Συνήθως φαντασιωνόταν ότι πάσχει από μια άγνωστη ασθένεια (π.χ. καρκίνο στο αριστερό ρουθούνι) και ζούσε τις τελευταίες του στιγμές στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, περιστοιχισμένος από ανθοδέσμες φίλων, ασθμαίνων, καταπονημένος αλλά συνειδητοποιημένος, με την κουρασμένη έκφραση του άρρωστου ανθρώπου που ξέρει ότι του απομένουν λίγες ώρες ζωής αλλά το μεγαλείο της ψυχής του τον έχει προετοιμάσει για το μεγάλο τέλος. Η δραματική αυτή εικόνα ήταν τόσο συχνή όσο και οι ιατρικές εξετάσεις και τα check ups στα οποία υπέβαλλε τον εαυτό του. Είτε ήθελε να δει πόσο είχε ανέβει η χοληστερίνη του είτε να κάνει μια ακτινογραφία στο πόδι γιατί τραυματίστηκε στο 5×5 που έπαιζε με τους φίλους του, μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων είχε φτάσει η φαντασία του σχεδόν στο μνημόσυνό του. Ήταν σίγουρος πως θα πεθάνει.
Αυτού του είδους τις φαντασιώσεις τις ενσωμάτωνε και στο ερωτικό κομμάτι της σχέσης μας, μετακυλώντας τις πολλές φορές και σε μένα, με αποτέλεσμα να έχω υποδυθεί πάμπολλες φορές δραματικούς ρόλους με τραγικά αποτελέσματα για τις ηρωίδες που ερμήνευα. Είχα υποδυθεί όλες τις διάσημες λογοτεχνικές ηρωίδες που είχαν τραγικό τέλος με τόσο επιτυχή αποτελέσματα που κονταροχτυπιέμαι άνετα με την MerylStreep στις υποψηφιότητες για Όσκαρ δραματικού ρόλου. Π.χ. ήμουν η κυρία με τις καμέλιες και πέθαινα από φυματίωση; Όσο πιο έντονος ο βήχας και η ψεύτικη αιμόπτυση, τόσο μεγαλύτερη η καύλα του Χάρου. Εννοείται φυσικά πως για τον Χάρο είχα ντυθεί νοσοκόμα, που υπό φυσιολογικές συνθήκες αποτελεί μια all time classic σεξουαλική φαντασίωση αλλά στην περίπτωσή μας ο ασθενής δεν γιατρευόταν παρά πέθαινε πάνω στην ερωτική πράξη, κάνοντας ανηλεές σεξ πάνω στο νεκροκρέβατο.
Δεν μπορούσα εύκολα να καταλάβω την ηδονή που ένιωθε από το θανατικό και ενώ κατά βάση είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, με πέτυχε σε μια σκοτεινή περίοδο της ζωής μου, που το φόντο των ημερών που ζούσα ήταν μαύρο και άραχνο και μυριάδες προβλήματα με γυρόφερναν: είχα απολυθεί πρόσφατα, είχα χάσει την πολυλατρεμένη μου γιαγιά που με είχε μεγαλώσει, είχα πάρει 14 κιλά μέσα σε ένα χρόνο και δεν είχα ρούχο να βάλω. Αναπόφευκτα λοιπόν πίστευα πως η σκοταδόψυχη αντίληψή του για τα πράγματα αποτελούσε το ιδανικό soundtrack εκείνης της περιόδου. Δεν ήθελα χαρούλες και πανηγύρια, ήθελα παρέα στην απόγνωση. Και για τους δυό μας όλα περιστρέφονταν γύρω από το Τέλος, ακόμα και η κορύφωση στο σεξ ήταν ένας μικρός θάνατος. Και πώς να μην ήταν όταν η πράξη συντελούνταν σε μωβ, πένθιμα σεντόνια με ασορτί κουβερλί (τα αγαπημένα του Χάρου), σε μια κρεβατοκάμαρα με ασορτί τοίχους και κουρτίνες και με σχετική θλιβερή διακόσμηση.
Φυσικά και οι συζητήσεις μας περιστρεφόταν γύρω από το ίδιο θέμα, ακόμα και αυτές που κάναμε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, μετά το σεξ, με το τσιγάρο αναμμένο. Η αγαπημένη του ήταν «αν πεθάνω, ποιος θα έρθει άραγε στην κηδεία μου;» η οποία οδηγούσε σε καταμέτρηση φίλων, συγγενών, συναδέλφων και συνεργατών που θα τον συνόδευαν στην τελευταία του κατοικία. Εξάλλου, η παρακολούθηση κηδειών ήταν η καλύτερη από όλες τις κοινωνικές υποχρεώσεις για εκείνον. Συνήθιζε να μου λέει πως «αν δεν πηγαίνεις στις κηδείες των άλλων, δεν θα έρθουν και εκείνοι στην δική σου». Όσον αφορά την δική του μεγάλη ημέρα, τα είχε προβλέψει όλα, όταν δε είχε λίγο καλύτερη διάθεση, κατέγραφε μέχρι και την μουσική υπόκρουση που θα ήθελε να ακούγεται στο τελευταίο κατευόδιο (κάπου έχω φυλαγμένη ένα χαρτί του, το είχα κρατήσει γιατί εκείνη την ημέρα είχε στην ίδια λίστα το «Φεύγω» της Αλεξίου με το «My way» του Sinatra).
Κάποια στιγμή όμως, τα πράγματα άρχισαν να φτιάχνουν για μένα αισθητά. Όχι μόνο βρήκα δουλειά αλλά έγινα στέλεχος σε μεγάλη πολυεθνική. Ξεπέρασα τον χαμό της γιαγιάς και λόγω της γενικότερης καντήφλας που ζούσα με τον Χάρο (δεν βγαίναμε ποτέ έξω για φαγητό π.χ.) έχασα και τα 14 κιλά και ένιωσα αυτόματα μια μικρή Θεά. Πλέον ο Χάρος μου φαινόταν από γραφικός και δυσνόητος ως και ψυχολογικά ασταθής, επικίνδυνος και επιρρεπής στην αυτοκτονία. Η φάση της θανατολαγνείας είχε περάσει για μένα. Έπρεπε να του το ανακοινώσω όσο πιο κομψά μπορούσα, δεν ήθελα να τον ωθήσω στο απονενοημένο διάβημα. Ένα βράδυ του είπα πως πρέπει να προχωρήσω, η σχέση αυτή δεν με καλύπτει πια. Η απάντησή του ήταν αναμενόμενη: «Με σκοτώνεις». Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, έπρεπε να επανέλθω στον κόσμο των ζωντανών.
The Godmother
