Κρίση προσωπικότητας
Η ανταπόκρισή μου στο μήνυμα της Δήμητρας ήταν θετική. Το μόνο που μου έμενε ήταν να ετοιμαστώ για το οτιδήποτε και να κατευθυνθώ προς το σπίτι της Στίλβης. Ζήτησα από την Κασάνδρα να συναντηθούμε για καφεδάκι. Ήθελα πολύ να μοιραστώ μαζί της τις ανατρεπτικές εξελίξεις.
« Ε, γουστάρει, τι να λέμε τώρα! Φως φανάρι!» Αυτές ήταν οι απόψεις της κολλητής μου για το μείζων θέμα. Δεν με απασχολούσε ιδιαίτερα να εκμαιεύσω συμβουλές από την st8 φίλη μου, ήθελα περισσότερο να πιστοποιήσω ότι δεν είμαι τρελή . « Κοίτα να δείς», μου έλεγε, «όσο καψούρα κι αν είναι με την Μαλβίνα, σίγουρα γουστάρει το σκηνικό μαζί σου…». Η αλήθεια είναι, πως ένα δίκιο το είχε. Το έβλεπα και γώ, και η Σοφία, και Στίλβη και η Τζούντη. Ακόμα και ο Μάριος, που έδειχνε να μην έχει πάρει γραμμή τόσο καιρό τη συνέβαινε, άρχισε να εκφέρει άποψη.
Εκείνο το βράδυ, κατά την δεύτερη απόπειρα ερωτικής συνεύρεσης μεταξύ εμού και της Δήμητρας, η οποία διεκόπη από την αξιολάτρευτο ξάδερφο Μάριο κατά την παρουσία του, το ίδιο βράδυ ο ίδιος με έπιασε και προς έκπληξη μου, μου είπε να εξής.
« Ξέρω τι παίζει με την ξαδέρφη μου τον τελευταίο καιρό. Ήταν πολύ ερωτευμένη με την Μαλβίνα, αλλά από τότε που μπήκες εσύ στην ζωή της, έχει αλλάξει η διάθεσή της, της κάνεις καλό. Συνέχισε να προσπαθείς, γιατί ξέρω την Δήμητρα καλά, και αυτό που νιώθει απέναντι σου, είναι παρά πάνω από φιλικό…»
– «Να συνεχίσω να προσπαθώ; Μα δεν προσπάθησα και ποτέ. Βασικά, δεν με ενδιέφερε να προσπαθήσω. Δεν το έβλεπα έτσι, η Δήμητρα ήταν φίλη μου, ήταν πολύ ωραία, δεν λέω, αλλά ποτέ δεν την πλησίασα με ερωτικό υπονοούμενο. Ούτε σκέφτηκα ποτέ να την φέρω, έστω και κατά λάθος σε αυτό τον δρόμο…»
Όχι, αγαπητοί αναγνώστες, δεν απάντησα αυτά τα λόγια στον Μάριο. Στον Μάριο απλά χαμογέλασα, ήπια μια γουλιά από την βότκα μου, και συνέχισα να μιλάω με την Βασίλη που ήταν στα δεξιά μου.
Αυτές ήταν οι εσωτερικές μου σκέψεις. Αναλογιζόμουν, ότι η Δήμητρα ήταν ένα πλάσμα που εξ αρχής έβλεπα φιλικά, που έκανα ότι περνάει από το χέρι μου να την βοηθήσω με την Μαλβίνα, που ειλικρινά, πάντα χαιρόμουν με την πρόοδο της στον ερωτικό τομέα και λυπόμουν, ότι η Μαλβίνα την έφτυνε για ακόμα μια φορά και συνάμα συνειδητοποιούσα την παγίδα που έστηνα στον εαυτό μου άθελα μου τόσους μήνες. Βρέθηκα, να «νιώθω» κάτι παραπάνω από φίλη της, και εκείνη το ίδιο, έστω κι αν δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε, έστω κι αν εγώ, ήμουν απλώς το αποκούμπι στον συναισθηματικά ευάλωτο εαυτό της.
Το ίδιο βράδυ στο σπίτι της Στιλβής, εγώ και η Δήμητρα καθόμασταν- ας πούμε αναπαυτικά- ανάμεσα σε ροζ και λευκά ρεσώ κεράκια και κόκκινο κρασί, πάνω στον μαύρο καναπέ που μας είχε αγκαλιάσει. Η Δήμητρα, προτίμησε τα πόδια μου αντί του καναπέ. Τότε ήταν η τρίτη φορά, που εγώ και η «φίλη» μου ερχόμασταν πάλι σε εκείνη την ίδια απόσταση αναπνοής. Η στιγμή που μάλλον κανένα τηλέφωνο, καμία πόρτα και κανένας περαστικός, δεν θα διέκοπτε. Η Δήμητρα, ανάμεσα στο λιγοστό κενό που έκαναν τα χείλη μου από τα δικά της, ψιθύρισε, «..γιατί νομίζεις πως σε κάλεσα εδώ απόψε;..» ( Να τολμήσω να πατήσω pause, και να σας ρωτήσω πως θα αντιδρούσατε εσείς στη προκειμένη φάση ή θα σας ξενερώσω;)
Της απάντησα, ανάμεσα στο ίδιο κενό που κάνανε τα χείλη μας «..με φώναξες εδώ, για να ολοκληρώσω αυτό που ξεκίνησε, ή για να το διακόψω μια και καλή..» και η Δήμητρα, συνέχιζε να με κοιτάει και να διατηρεί το στόμα της σταθερό χιλιοστά από το δικό μου. Τότε εγώ ακούμπησα τα χείλη μου στα δικά της. Η Δήμητρα έμεινε εκεί. Δεν τραβήχτηκε, αλλά ούτε και αντέδρασε παραπάνω. Εγώ τραβήχτηκα απαλά πίσω, ύστερα χαμογέλασα αμήχανα. Η Δήμητρα άρχισα να μου ζητάει συγγνώμη. Συγγνώμη που με έφερε σε αυτό το σημείο, πως δεν ξέρει τι θέλει, πως με σκέφτεται, αλλά θέλει και την Μαλβίνα, πως όταν είναι μαζί μου ξεχνάει τον ερωτά της, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό γιατί είναι ακόμα ερωτευμένη. Της μίλησα ήρεμα. Της είπα πως δεν υπάρχει πρόβλημα, εγώ δεν είμαι εδώ για να ξεχάσει τον ερωτά της, εγώ στεκόμουν δίπλα της σας φίλη, άσχετά τη προέκυψε. Εκείνη όμως επέμενε να μείνω δίπλα της παραπάνω από φίλη και να μην την αφήσω…
Εννοείται πως δεν έμεινα. Δηλαδή τότε που άρχισα να την πατάω, δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς, έμεινα. Με έφερνε συνέχεια σε «παραλίγο» καταστάσεις, λίγο πριν το φιλί, λίγο πριν το ξεμονάχιασμα, λίγο πριν το κρεβάτι και μετά μου μιλούσε για την Μαλβίνα. Ένα βράδυ, μάλιστα, μου έστειλε μέχρι και μήνυμα, «Πότε», λέει, «θα κάνουμε σεξ εμείς οι δυο», και στο καπάκι, μου έστελνε «Συγγνώμη κατά λάθος το έστειλα..». Κάπου εκεί σιγουρεύτηκα, ότι η γκόμενα είχε πρόβλημα. Έλλειψη προσοχής, ανασφάλεια, υπαρξιακά προβλήματα, φιλαρέσκεια τρίτου βαθμού, συν τις άλλοις ήταν και διχασμένη προσωπικότητα . Ευτυχώς, στο σύνδρομο της, υπέπεσα μόλις μία εβδομάδα μετά το τραγικό συμβάν στον καναπέ της Στίλβης, μετά τα παράτησα όλα και έφυγα για Θεσσαλονίκη να βρω την Σοφία.
(συνεχίζεται)
