Ο Α. ήταν 49 -κλεισμένων- ετών και όδευε προς τα 50 όταν τον συνάντησα σε ένα απρόσμενο blind date πριν από 1,5 χρόνο.
Δεν έδειχνε με τίποτα την ηλικία του, ήταν από δαύτους τους καταραμένους αρσενικούς με τα εξαιρετικά γονίδια που αρνούνται να ανοίξουν την πόρτα στον αδέκαστο χρόνο (γονίδια που απουσιάζουν συνήθως από μια γυναίκα και επιτρέπουν επίσκεψη από τον χρόνο χωρίς την συγκατάθεσή της). Συναντηθήκαμε σε ένα μπαρ και η χημεία ήταν άμεση και εκρηκτική. Μου άρεσε το έμπειρο μάτι του που σε σκάναρε από πάνω μέχρι κάτω σε 1 λεπτό, του άρεσε το ότι ήμουν μικρότερή του κατά 15 χρόνια και φαινόταν. Ήπιαμε πολλά ποτά που συνέβαλλαν στην κατοπινή εξέλιξη της βραδιάς και αφεθήκαμε σε συζήτηση πολλαπλών επιπέδων και ερμηνειών.
Ο 50άρης είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία άνδρα, δεν είναι ο 40άρης που μπορεί να ξεκινά ακόμα και σε αυτή την ηλικία κάτι στη ζωή του ή μπορεί να έχει πληθώρα εκκρεμών θεμάτων, ο 50άρης ότι ήταν να το δοκιμάσει, το έχει δοκιμάσει, είναι μεστός και συνειδητοποιημένος, με την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν πάσχει από σύνδρομα ανικανοποίητου και τύψεων και αναγνωρίζει φυσικά πως πρέπει να συντηρεί το σώμα του και το μυαλό του σε κατάσταση εγρήγορσης. Συνήθως προτιμά μικρότερες γυναίκες αλλά όχι και πολύ μικρότερές του γιατί έρχεται εκείνη η στιγμή που ξέρει πως πρέπει να ανταλλάξει και καμιά κουβέντα μετά το σεξ και τα 20χρονα κορίτσια δεν ενδείκνυνται για τέτοιες extreme καταστάσεις. Εκτός αν είναι από εκείνους τους πεινασμένους που χάλασαν το σπίτι τους για την καύλα μιας νύχτας με μια μικρούλα που του χάρισε «την ωραιότερη πίπα της ζωής μου ρε μαλάκα».
Ο δικός μου είχε ήδη κάνει ένα γάμο σε νεαρή ηλικία, ο οποίος δεν ευδοκίμησε, και από τότε βάλθηκε να προσωποποιήσει το γνωστό λαϊκό άσμα για το πουλί που δεν είναι κορόιδο στο κλουβί. Συνδυάζοντας μια καλή εξωτερική εμφάνιση με ένα απρόσμενα κοφτερό μυαλό, ήταν αναπόφευκτο να υποκύψω στην γοητεία του, εγώ που κάποτε με αποκαλούσαν «μάνα του λόχου» αφού η ελάχιστη διαφορά ηλικίας που είχα ποτέ με έναν άνδρα ήταν τα 5 χρόνια- φυσικά εννοώ ότι εγώ πάντα ήμουν ο μειωτέος στην αφαίρεση της σχέσης, πάντα μεγαλύτερη από τον αφαιρετέο-γκόμενο γιατί όσο πιο μεγάλη η διαφορά, τόσο μεγαλύτερη η απόλαυση. Έπασχα από το σύνδρομο των ελαφρώς γκρίζων κροτάφων (του) και απολάμβανα την αίσθηση του να είσαι ο μικρότερος σε μια σχέση, νιώθοντας μικρή, εύπλαστη, δεκτική στην σοφία που είχε ο μεγαλύτερος από εμένα σύντροφος. Αναρωτιόμουν αν έτσι ένιωθαν τα πιπίνια που κατά καιρούς εγώ κυκλοφορούσα..
Ο Α. βάλθηκε να μου αποδείξει πως ο μισός αιώνας ζωής που είχε διανύσει (τα 35 χρόνια του οποίου ήταν γεμάτα από συνεχή σεξουαλική δραστηριότητα με πλήθος γυναικών) δεν του είχαν στερήσει την φρεσκάδα και την ζωντάνια στο κρεβάτι. Υστερούσε μόνο στην διάρκεια -σε σχέση με τους προηγούμενους και νεαρότερους- και καμιά φορά κουραζόταν λίγο γρήγορα αλλά φωτιά να πέσει να με κάψει αν πω ότι δεν ήταν καλό το σεξ μαζί του. Λίγο η έκφραση «τα έχω δει και τα έχω κάνει όλα» με χάλαγε αλλά συμψηφιζόταν από την εμπειρία και τις σίγουρες κινήσεις του: την ατμόσφαιρα, τα λόγια, ακόμα και την μουσική υπόκρουση κάθε ερωτικής συνεύρεσής μας-με μια προτίμηση στο progressive rock και στους Pink Floyd.
Τα προβλήματα άρχισαν όταν κάποια στιγμή έπρεπε να βγούμε από το καταφύγιο του έρωτά μας και να συναναστραφούμε και με άλλους ανθρώπους. Όσο χαλαρός και μοντέρνος και αν ήθελε να δείχνει ο Α., δεν έπαυε να απέχει ηλικιακά 15 χρόνια από την παρέα μου, που για αυτόν αντιστοιχούσαν σε 15 εκατομμύρια έτη φωτός. Προτιμούσε να καθόμαστε σπίτι και να μου επιδεικνύει την σοφία του ή να μου διηγείται ερωτικά ανδραγαθήματα με πρώην παρά να βγαίνουμε με τους φίλους μου έξω. Αρχικά υπέκυψα στην επιθυμία του αλλά είχα αρχίσει να αποξενώνομαι, γεγονός που δεν έμεινε απαρατήρητο. Μάταια προσπαθούσα να του εξηγήσω κομψά πως οι 35χρονοι δεν είναι απαραίτητα κάτοικοι κάποιου άλλου γαλαξία, ανώριμοι και άνευ γούστου. Εξάλλου και εγώ σε αυτή τη γενιά ανήκω άρα δεν θα έπρεπε να τον απωθεί τόσο η επαφή μαζί τους. Μου απαντούσε πως με εμένα είναι αλλιώς γιατί εγώ είμαι η ερωμένη του και οφείλω να είμαι νεότερη του για να του δίνω την όρεξη για τη ζωή, σαν το αίμα που κρατά το βαμπίρ στη ζωή (τώρα που το ξανασκέφτομαι, ο ρομαντισμός δεν ήταν το δυνατό του σημείο). Με διαβεβαίωνε δε πως δεν έπασχε από κανενός είδους κόμπλεξ απλά «έχω περάσει προ πολλού την φάση εκείνη που είμαι υποχρεωμένος να κάθομαι σε ένα club και να ακούω στο τέρμα απαράδεκτη μουσική». Είχε ζήσει την ζωή του χωρίς να κάνει κανενός είδους συμβιβασμούς και δεν ήταν διατεθειμένος να ξεκινήσει τώρα.
Όπως ήταν φυσικό, η διαρκής αυτή αρνητική του στάση και κανά δυό ακόμα θεματάκια που προκύψανε -όλο και πιο αραιό σεξ κ.α.- οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στο αναπόφευκτο τέλος. Ώσπου μια ωραία πρωία, μου ανακοίνωσε πως θα ήθελε να σταματήσουμε να βλεπόμαστε γιατί δεν ήθελε να νιώθει πως έπρεπε να επιλέξει διότι, όσον αφορά την ζωή του, είχε κάνει ήδη τις επιλογές του.
Έχουν περάσει 6 μήνες και τον είδα ξανά μόλις προχτές στο Κολωνάκι αγκαζέ με μια τύπισσα που της έριχνα σίγουρα μια δεκαετία. Κρατήθηκα για να μην πάω να τον ρωτήσω σε ποια ακριβώς μαγαζιά πηγαίνει και τι λέει με την παρέα της πιτσιρίκας και θυμήθηκα εκείνο το τραγούδι που έλεγε ο Paul Simon για τους 50 τρόπους να αφήσεις τον εραστή σου. Πόσοι τρόποι να υπάρχουν άραγε για να σε αφήσει ένας 50άρης;
The Godmother
