Πριν αποφασίσετε να μην εμφανιστείτε τελικά στην εκκλησία ή στο δημαρχείο τη μέρα του γάμου σας, διαβάστε το παρακάτω άρθρο.
Ήταν μια χαρούμενη μέρα του Αυγούστου. Η μαμά ήταν χαρούμενη, ο μπαμπάς, οι θείοι, οι θείες, τα ξαδέλφια, οι φίλοι, ο δήμαρχος, η γραμματέας του δήμαρχου, και όλοι αυτοί οι γνωστοί και άγνωστοι που έρχονταν να μας συγχαρούν συγκινημένοι με ονειροπαρμένο βλέμμα. Μόνο εγώ κι εκείνος δεν ήμασταν και πολύ χαρούμενοι. Εμείς που παντρευόμασταν. Για την ακρίβεια, είχαμε χτυπήσει από τρεις κρίσεις πανικού ο καθένας, είχαμε σκοτωθεί μεταξύ μας, αναρωτιόμασταν αν πρέπει τώρα να το σκάσουμε απ΄τον γάμο μας κι οι δυο μαζί ή ένας ένας, και κοιτάζαμε τριγύρω να δούμε πού στο καλό τα έχει βάλει ο δήμαρχος αυτά τα αιώνια δεσμά του γάμου, να τα κάνουμε λάσο, να αρπάξουμε τους γονείς μας και να τους κρεμάσουμε έξω απ΄το δημαρχείο. Να τους βλέπουν κι οι άλλοι γονείς, να παραδειγματίζονται.
Ο γάμος είχαμε αποφασίσει να είναι κλειστός. Εμείς και οι δυο φίλοι που θα υπέγραφαν. Άντε και οι γονείς μας- ναι, είχαμε πει, γονείς μας ας ήταν, ας μην τους στερήσουμε την χαρά να δουν τα παιδιά τους να παντρεύονται. Δηλαδή χάρη τους κάναμε που τους καλέσαμε.
Εγώ θα φορούσα ένα φλοράλ φόρεμα κι εκείνος ένα φλοράλ πουκάμισο. Τα λουλούδια που θα κρατούσα θα ήταν ήλιοι και θα ήμασταν κι οι δυο ξυπόλητοι. Μετά το δημαρχείο, θα πηγαίναμε κάπου δίπλα στην θάλασσα με γκλάμουρ, μουσική και φαγητό, και για το βράδυ είχαμε κλείσει μαραθώνιο σεξ σε σουίτα. Αυτά, και μετά το μήνα του μέλιτος θα επιστρέφαμε με τίτλο («παντρεμένοι») στην ρουτίνα του σπιτιού μας. Εγώ θα παρέμενα πάντα η ελεύθερη, ταξιδιάρα, αιωνίως “αλλού” και πάντα ακατάστατη γυναίκα που γνώρισε κι ερωτεύτηκε. Κι εκείνος, θα παρέμενε ο ελεύθερος, ευαίσθητος, σέξι κι ανίκανος για όλα τα πρακτικά ζητήματα άντρας που δεν ξέρει ούτε τα κορδόνια του να δέσει μόνος του- όχι να οργανώσει γάμο- που ερωτεύτηκα.
Η καταστροφή ήρθε με την ανακοίνωση της απόφασης του γάμου μας στους γονείς. «Παντρεύεστε σε έναν μήνα;» φώναξαν και διοργανωτές εκδηλώσεων και σύμβουλοι γάμου ξύπνησαν πανικόβλητοι μέσα τους. «Κλειστός, εντάξει. Αλλά τους πρώτους θείους σας, τα πρώτα και δεύτερα ξαδέλφια σας, τους γείτονες, τους δικούς μας και δικούς σας φίλους και όσους έχουμε υποχρέωση δε μπορούμε να μην τους καλέσουμε». Ήμαρτον. Χωρίς καν να το διαπραγματευτούν μαζί μας, μια απίστευτη καταιγίδα από προετοιμασίες, οργανώσεις και άγχη ξέσπασε. Άλλοι έπαιρναν πια τις αποφάσεις. Ξυπόλητη να πάω στο δημαρχείο, ούτε που το κουβέντιαζαν. Το εστιατόριο που είχαμε διαλέξει δεν χωρούσε τον κόσμο- διάλεξαν οι δικοί μας αυτό που άρεσε σε εκείνους. Φλοράλ φόρεμα και φλοράλ πουκάμισα απορρίφθηκαν. Ουσιαστικά χάρη μας έκαναν που μας καλούσαν στον γάμο μας. Αλλά δεν είχαν έρθει τα χειρότερα. «Ε, όχι, δεν θα πας το Νοέμβριο στην Ινδία με τις φίλες σου, παντρεμένη γυναίκα θα είσαι τότε» μου είπε η μητέρα μου. «Κι εκείνος που θα γυρίζει μόνος τα βράδια με τους εργένηδες φίλους του παντρεμένος άνθρωπος;» Ο περίγυρος έσφιγγε έναν κλοιό γύρω μας και μας έκλεινε σε ένα παράλληλο σύμπαν, με πολλούς κανόνες και πολλές υποχρεώσεις.
Μια εβδομάδα πριν παντρευτώ, με κάλεσε για τσάι μια παρέα από παντρεμένες γυναίκες- για να με καλοσωρίσουν στον desparate housewives κόσμο; Κάπου εκεί, ανάμεσα από τα μπισκοτάκια διαίτης, την εκτενή ανάλυση όλων των απορρυπαντικών για δύσκολους λεκέδες που κυκλοφορούν στην αγορά και το ξεκίνημα κάθε πρότασης με τις φράσεις «ο άντρας μου λέει», «ο άντρας μου πιστεύει», «εγώ κι ο άντρας μου θα πάμε» και «εγώ κι ο άντρας μου θα κάνουμε», συνειδητοποίησα, ότι αυτό το «άντρας μου» χτυπούσε κατευθείαν στο νευρικό μου σύστημα. Κι ότι μάλλον δεν ήμουν έτοιμη να παντρευτώ. Τότε μου μπήκε μια τρελή ιδέα. Εγώ στον γάμο μου δεν θα πήγαινα- ας πήγαιναν οι υπόλοιποι.
Τα Μπογαλάκια μου και Δρόμο
«Αρκετοί περνούν αυτό το σοκ πριν τον γάμο τους» λέει η γνωστική ψυχολόγος MSc Ελένη Καζάζη. (psychotherapists.gr) «Ο γάμος, παρότι ουσιαστικά είναι μόνο ένα κοινωνικό event, φέρνει κι ένα κοινωνικό βάρος. Ο κοινωνικός περίγυρος περιμένει να λειτουργήσεις διαφορετικά σαν παντρεμένη και αυτό δημιουργεί συναισθηματική φόρτιση κι ένταση. Δεν ξέρεις αν θα το αντέξεις. Αν θα μπορέσεις να χειριστείς το νέο σου ρόλο. Αυτή η δυσκολία και ο φόβος για το νέο ξεκίνημα και για το άγνωστο κυριαρχούν πριν το γάμο».
Ας πάρουμε τα πράγματα απ΄την αρχή. Δυο άνθρωποι έχουν σχέση για χρόνια. Μπορεί και να συζούν ήδη χρόνια. Άρα γιατί ένα γαμήλιο event, μπορεί να τους δημιουργήσει τέτοια ένταση; Καταρχήν, γιατί όταν είπες το «I do!» είχες στο μυαλό σου ότι θα παντρευτείς έναν μόνο άνθρωπο. Και συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι παντρεύεσαι κι όλους τους άλλους γύρω σας. Όλοι έχουν ξαφνικά άποψη. Για το πότε θα γίνει αυτός ο γάμος, αν θα πρέπει να είναι θρησκευτικός ή πολιτικός, με ποιους καλεσμένους και ποιους κουμπάρους, με τί νυφικό και τί κοστούμι, τι μενού στο εστιατόριο και τί μουσική. Κι αυτή είναι η πρώτη φορά που ο περίγυρος επεμβαίνει σε μια απόφαση του ζευγαριού.
«Οπότε εκεί έρχεται ο πρώτος πανικός» εξηγεί η Ελένη Καζάζη. «Πιστεύεις ότι έτσι θα συνεχιστεί, ότι όλοι θα παρεμβαίνουν στις αποφάσεις σας και μετά τον γάμο. Όμως η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα χαλαρώνουν μετά. Οφείλει βέβαια το ζευγάρι να θέσει τα όριά του στους άλλους, να τους δείξει πόσο θα επιτρέψει να μπουν στη ζωή του. Πρέπει να βρουν τις ισορροπίες καταρχήν μεταξύ τους, να αποφασίσουν από κοινού για τα πάντα, για παράδειγμα, πόσο συχνά θα γίνονται οικογενειακά τραπέζια».
Ναι, αλλά ο γάμος σημαίνει και κάτι ακόμη. Ότι περνάς στον κόσμο των παντρεμένων. Κι αυτό σημαίνει πολλές δεσμεύσεις και λίγες ελευθερίες. Κι αν εκείνοι που παντρεύονται έχουν αποφασίσει να παραμείνουν οι ίδιοι μετά τον γάμο, θα παρέμβει ο περίγυρος. Και θα υπενθυμίζει τί μπορεί να κάνει μια παντρεμένη γυναίκα ή ένας παντρεμένος άντρας και τί όχι. Μέχρι την μέρα που θα πειστούν κι οι ίδιοι οι παντρεμένοι για τους κανόνες. Και κάπου εκεί αρχίζουν να φωνάζουν ο ένας στον άλλον «αν δεν ήσουν έτοιμη για γάμο ας μην το έκανες». Έστω κι αν δεν είχαν τις ίδιες αντιλλήψεις πριν παντρευτούν.
«Μα στο χέρι μας είναι να έχουμε την ζωή που επιθυμούμε μέσα στη σχέση μας» συνεχίζει η ψυχολόγος. «Οι επιλογές μας, η ταυτότητά μας, η ύπαρξή μας, η ελευθερία μας, παραμένει. Πρέπει να δουλέψουμε μαζί με τον σύντροφό μας το πώς θέλουμε να συνταιριάξουν αυτά μετά τον γάμο». Μας συμβουλεύει απλά να κάνουμε υπομονή την έντονη περίοδο των γαμήλιων προετοιμασιών. Και αμέσως μετά απλά να δώσουμε χρόνο. Στον εαυτό μας, στον σύντροφό μας αλλά και στην σχέση. Και οι τρεις χρειάζονται χρόνο να ωριμάσουν και να προσαρμοστούν. Η ψυχολόγος συνιστά πάντα να βλέπουμε την σχέση σαν ένα άλλο τρίτο άτομο, σα μια νέα οντότητα. Να μην βάζουμε πρώτα το Eγώ μας, αλλά την σχέση. “Η σχέση έχει και συγκρούσεις. Γι΄αυτό θέλει δουλειά. Αν δεν ασχοληθείς με την σχέση, αυτή θα πεθάνει”. Ο Γούντι Άλεν το ΄χε πει αλλιώς. “Η σχέση είναι καρχαρίας. Ή θα κινηθεί μπροστά ή θα πεθάνει”. Και ο γάμος δεν είναι το τέρμα, αλλά η δεύτερη εκκίνηση του ταξιδιού του καρχαρία.
“Πρέπει να είμαστε σε συμμαχία με τον σύντροφό μας για να δημιουργήσουμε σταθερή συναισθηματική σχέση. Αν τον θεωρήσουμε αντίπαλο, δεν θα λειτουργήσει. Το ζευγάρι πρέπει να περιχαρακώνει την σχέση. Να συζητά διαρκώς. Για τα κίνητρα, τις ανάγκες και τα θέλω. Αν το ζευγάρι δεν περιχαρακώσει την σχέση του, κι αυτή έχει εντάσεις και συγκρούσεις, εκπέμπεται στους γύρω». Και είναι η φυσική ροπή των ανθρώπων, ακόμη και των πολύ δικών μας ανθρώπων, εκείνων που μας αγαπούν και θέλουν μόνο το καλό μας, να είναι πάντα έτοιμοι να πουν κάτι αρνητικό ως προς την σχέση μας, αν μας νιώσουν εύθραυστες. Υποσυνείδητα, όταν αντιλληφθούν ότι δεν είμαστε καλά, θα επιβεβαιώσουν την ανικανότητά μας. Να κάνουμε έναν σωστό γάμο.
The Day After
Αρκετά είναι τα ζευγάρια που χώρισαν απ΄την ένταση τη μέρα του γάμου τους. Το μυστήριο και το πάρτι ακυρώθηκαν και οι καλεσμένοι έμειναν σύξυλοι να προσπαθούν να καταλάβουν τί συνέβει. Άλλα ζευγάρια, πήγαν τελικά στον γάμο τους και χώρισαν λίγο αργότερα. Με το που μπήκαν δηλαδή στους ρόλους των παντρεμένων.
Η Αλίκη Χ. κατάφερε να φτάσει στην εκκλησία τη μέρα του γάμου της, αν και οι συγκρούσεις είχαν ξεσπάσει έναν μήνα πριν, μαζί με τις ετοιμασίες. Εγκατέλειψε την συζυγική στέγη τρεις εβδομάδες μετά τον γάμο. Η μητέρα του άντρα της που έμενε στο κάτω διαμέρισμα, έκανε ακάλεστη επισκέψεις στο ζευγάρι κάθε τόσο. Για να τσεκάρει το νοικοκυριό τους και τί είχαν μαγειρέψει. Όταν ο άντρας της Αλίκης Χ προσπάθησε να εξηγήσει ευγενικά στην μητέρα του ότι τους ενοχλούσε, εκείνη άρχισε τα τηλεφωνήματα. Για να δει τί κάνουν, αυτό μόνο. Για την ακρίβεια, τηλεφωνούσε ανά δέκα λεπτά κάθε πρωί από τις οκτώ, ακόμη και τα σαββατοκύριακα που το ζευγάρι χαλάρωνε. Μια μέρα, κάπου στο πέμπτο τηλεφώνημα, απάντησε η Αλίκη. «Μα τί κάνετε και δεν απαντάτε;» άκουσε στην άλλη άκρη του ακουστικού. «Θέλετε να σας το περιγράψω με λόγια μητέρα ή να χρησιμοποιήσετε τη φαντασία σας;» είπε η Αλίκη εκνευρισμένη. Η Αλίκη Χ πιστεύει ότι εκείνη και τον σύζυγό της, τους χώρισαν οι δικοί τους. Αλλά γιατί δεν τους κράτησαν απ΄έξω;
«Γενικά πολλοί από εμάς δυσκολευόμαστε να δούμε την ευθύνη μας. Φεύγουμε από την ποδιά των γοννιών μας και η ευθύνη του νέου ρόλου μας μάς δυσκολεύει. Γι΄αυτό διαρκώς ρίχνουμε το φταίξιμο στους άλλους» λέει η Ελένη Καζάζη. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και ο περίγυρος χρειάζεται χρόνο να προσαρμοστεί. Καθώς ένα νέο σώμα έχει μπει στην οικογένεια. «Όλοι είναι καλοπροέραιτοι αλλά δεν ξέρουν τον τρόπο για να το δεχτούν» συνεχίζει η ψυχολόγος. «Όταν η νύφη είναι τριάντα χρονών και η μέλλουσα πεθερά της εβδομήντα, χρειάζεται χρόνος για να μάθει η μία την άλλη».
Πάντως ο πρώτος καιρός μετά τον γάμο είναι ο πιο σημαντικός για το ζευγάρι. Είναι η περίοδος που θα δει ο κάθε ένας από τους δυο συντρόφους τη δυναμική των φωνών που έχει ο άλλος μέσα του. Σύμφωνα με τους ειδικούς, όλοι έχουμε τέτοιες φωνές μέσα μας. Και είναι της μαμάς μας, του μπαμπά μας, του περίγυρου. Και οι εσωτερικές φωνές και των δύο σε ένα ζευγάρι, θα πρέπει να προσπαθήσουν να ταιριάξουν μεταξύ τους. Τον πρώτο διάστημα του γάμου είναι που θα παρθούν οι αποφάσεις για τη νέα μορφή σχέσης. «Έτσι, αν για παράδειγμα η δική μου δουλειά με υποχρεώνει να είμαι διαρκώς μακριά απ΄το σπίτι και ο περίγυρος σχολιάζει «ωραία σχέση έχετε κάνει» δεν έχει σημασία τί λέει αν εμείς οι δύο που είμαστε στην σχέση νιώθουμε καλά με την απόφαση της σχέσης μας. Κι αυτό φαίνεται, οπότε δεν αφήνει και πολλά περιθώρια στους άλλους να παρεμβαίνουν».
Το όλο θέμα θα παιχτεί λοιπόν στο πόσο θα μπορέσει το ζευγάρι να περιχαρακώσει την σχέση του, ώστε να διατηρήσει από τη μια ο καθένας την ταυτότητά του μέσα της, κι από την άλλη να διατηρηθεί και η διαφορετικότητα της ίδιας της σχέσης. Γιατί κάθε σχέση είναι διαφορετική και μοναδική. Δεν υπάρχει καμία άλλη σχέση ίδια στον κόσμο, παρότι στους ανθρώπους αρέσει να ταυτίζονται και να καλουπάρονται. Δυο άνθρωποι που έχουν σχέση, αν χωρίσουν και βρουν άλλους συντρόφους, θα κάνουν εντελώς διαφορετικές σχέσεις μαζί τους. «Είναι όμορφο να διατηρούμε την διαφορετικότητα κάθε σχέσης. Αν ακολουθήσεις τα πιστεύω, την ηθική και τα πρότυπα των άλλων, βαλτώνεις, χάνεσαι κι εσύ καθώς χάνεται η διαφορετικότητα και η ιδιαιτερότητα της σχέσης. Η ζωή σου προκαθορίζεται σύμφωνα με τα πρότυπα των άλλων κι έτσι σταματάς να υφίστασαι πια» καταλήγει η ψυχολόγος.
Kάπως έτσι λοιπόν πήγα κι εγώ στον γάμο μου τελικά. Και ναι, ήρθε κι ο άντρας μου. Το κουβεντιάζαμε από εδώ, το κουβεντιάζαμε από εκεί, και τελικά απέμενε μόλις μια ώρα πριν τον γάμο μας που πήραμε την τελική απόφαση.
Πήγαμε ξυπόλητοι. Αλλά με έναν κόμπο στο στομάχι. «Και ο Θεός βοηθός» μουρμουρίσαμε ταυτόχρονα καθώς βάζαμε τις υπογραφές και ξέραμε ότι και οι δύο ουσιαστικά θέλαμε να αρχίσουμε να τρέχουμε. Σε διαφορετικές κατευθύνσεις ο καθένας. Το μόνο που μας κράτησε τελικά μέχρι το τέλος του γαμήλιου δείπνου με τόσο κόσμο, πιστεύω ότι ήταν που δεν θέλαμε να χάσουμε εκείνο το μαραθώνιο σεξ στην σουίτα που λέγαμε.
Τα σούπερ απορρυπαντικά για δύσκολους λεκέδες δεν τα έμαθα ποτέ. Παρέμεινα και μετά τον γάμο η τρομερά ακατάστατη και λίγο αιωνίως “αλλού” γυναίκα που τρέχει κάθε τόσο στην Ινδία με τις φίλες της. Όπως κι εκείνος παρέμεινε μετά τον γάμο ο ανίκανος για όλα τα πρακτικά ζητήματα άντρας που τις μέρες που λείπει η σύζυγός του αφήνει όλους τους λογαριασμούς απλήρωτους και βγαίνει κάθε βράδυ έξω με τα φιλαράκια του. Και ζήσαμε εμείς καλά κι οι άλλοι έτσι κι έτσι.
(δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Γάμος”)
