γράφει ο Χοσέ Αβησσυνός
Οι ομογάλακτοι
Στο Βασίλειο, δύο παιδιά που έχουν θηλάσει την ίδια γυναίκα θεωρούνται αδέρφια. Δεν ξέρω αν ίσχυε ποτέ το ίδιο και στην Ελλάδα, γνωρίζω το θεσμό του αδερφοποιητού, αλλά αυτός γινόταν με αίμα όχι με γάλα. Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν ίσχυε δεν ξέρω αν του έδιναν και τόσο κυριολεκτική σημασία. Τα πράγματα στο Βασίλειο είναι, ως συνήθως, διαφορετικά…
Κάποτε ένα ζευγάρι αποφάσισε να παντρέψει την κόρη τους. Κατά τη διάρκεια του γάμου, ο πατέρας της νύφης μετέβη στο μέρος που είχαν μαζευτεί οι γυναίκες, έχοντας μεταξύ όλων των αντρών μόνο αυτός και ο γαμπρός το σχετικό δικαίωμα. Μια γριά τότε, ανάμεσα στους καλεσμένους, άρχιζε να σκούζει και να ωρύεται σαν είδε μαζί τους γονείς της νύφης: αναγνώρισε πως τους είχε θηλάσει όταν ήταν μικρή και άρα ο γάμος τους ήταν άκυρος. Ο κόσμος προσπάθησε να την ηρεμήσει, όμως αυτή εκεί, επέμενε: «Όχι, τους έχω θηλάσει.» Ο γάμος της κόρης τελικώς έγινε, αλλά λίγο μετά ακολούθησε το αναγκαστικό διαζύγιο των γονιών της, μετά από σαράντα δύο χρόνια ευτυχισμένου γάμου…
Ο θεσμός όμως των ομογάλακτων μπορεί να έχει και πρακτικά οφέλη, όπως σκέφτηκε ένας ιμάμης στην Αίγυπτο. Ως γνωστόν, άνδρες και γυναίκες απαγορεύονται να βρίσκονται στον ίδιο χώρο αν δεν έχουν συγγενικό δεσμό. Καθώς όμως πλέον ζούμε σε σύγχρονους καιρούς, που επιτρέπουν στις γυναίκες να δουλεύουν, ο ανωτέρω περιορισμός δημιουργεί πλείστα προβλήματα μεταξύ ετερόφυλων συναδέλφων που πρέπει μεν να συνεργαστούν, χωρίς όμως να μπορούν να έχουν άμεση επαφή. Ο ιμάμης έλυσε τον γόρδιο δεσμό με μια απλή σκέψη. Αν οι γυναίκες θηλάσουν τους άντρες συναδέλφους τους, τότε καθίστανται αυτομάτως συγγενείς τους, οπότε ο περιορισμός αίρεται. Ταυτόχρονα λύνεται και το πρόβλημα του lunch break, το οποίο ως γνωστόν ταλαιπωρεί όλους τους άνδρες που δεν τους ετοιμάζουν σαντουιτσάκι από το σπίτι. Μ’ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.
Δεν ξέρω τι αποτελέσμα είχε αυτός ο φετφάς (θρησκευτικό διάταγμα) του ιμάμη στην Αίγυπτο, ξέρω όμως ότι ενέπνευσε έναν ιμάμη στο Βασίλειο. Μόνο που ο ιμάμης αυτός, ενώ ενέκρινε γενικά το σκεπτικό, θεώρησε απαράδεκτη την ιδέα του θηλασμού: τη στιγμή που ο άντρας άγγιζε με τα χείλη του τη ρώγα της γυναικός και πριν ακόμη ρουφήξει το γάλα, είχε ήδη τελεστεί μοιχεία, οπότε πάει, είχε χαλάσει ήδη το γλυκό. Πρότεινε λοιπόν η γυναίκα να χρησιμοποιεί θήλαστρο και να προσφέρει στον άνδρα το γάλα φρέσκο στο ποτήρι. Όλα ωραία και πολιτισμένα. Έβγαλε λοιπόν και αυτός τον σχετικό φετφά που οι πιστοί όφειλαν να ακολουθήσουν και πιστεύω θα ήταν πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό του. Λίγο καιρό μετά όμως έφτασε βασιλικό διάταγμα προς τους ιμάμηδες που τους έλεγε να πάψουν να λένε μαλακίες. Τους αφαιρούσε μάλιστα το δικαίωμα να εκδίδουν φετφάδες, κάτι που εφεξής θα έκανε μόνο το ανώτατο θρησκευτικό συμβούλιο. Τι να πει κανείς, οι καλές ιδέες δεν εκτιμούνται πια…
Οι βασιλικοί κηφήνες
Ο πρώτος βασιλιάς και ιδρυτής της χώρας είχε 37 γιούς. Οι κόρες δεν έχουν μετρηθεί, αλλά το στατιστικό δείγμα είναι αρκετά μεγάλο για να πούμε με μια σχετική ασφάλεια ότι είχε γύρω στα 80 παιδιά. Είναι κάπως δύσκολο να τα έκανε με τέσσερεις μόνο συζύγους, αλλά μάλλον δεν θα βρέθηκε κανείς να του το επισημάνει. Τι βασιλιάς είσαι αν δεν έχεις μερικές έξτρα σκλάβες και ερωμένες. Ο δευτερότοκος γιός του που τον διαδέχθηκε ήταν ψιλοάχρηστος και μάλλον είχε σύνδρομο κατωτερότητας απέναντι στον πατέρα του που ήταν τόσο μεγάλος και τρανός. Ήθελε λοιπόν να τον ξεπεράσει τουλάχιστον σε κάτι – και τα κατάφερε. Έφθασε αισίως τα 100 παιδιά. Με τόσους οικογενειακούς πονοκεφάλους βέβαια ήταν δύσκολο να κυβερνήσει, οπότε ο αδερφός του τον καθαίρεσε. Ετούτος ήταν σπασίκλας και ξενέρωτος και έκανε μόνο 18 παιδιά. Γενικά και οι άλλοι τρεις αδερφοί που τον διαδέχθηκαν κατόπιν επέλεξαν την οδό της μετριοπάθειας – έκαναν μια με δυο ντουζίνες παιδιά έκαστος. Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί αν στη χώρα αυτή έχεις μόνο 1-2 παιδιά θεωρείσαι σχεδόν άτεκνος.
Από τους 37 γιούς, λοιπόν, έχουνε μείνει μόνο οι οχτώ, γεροσούξαλα όλοι, ζωή να’χουνε. Παρά τις αναπόφευκτες απώλειες, η βασιλική οικογένεια μεγάλωσε και πλήθυνε με την πάροδο του χρόνου, έτσι ώστε εκτιμήσεις ανεβάζουν πλέον τα μέλη της περίπου σε 20.000. Όπως καταλαβαίνετε, δεν μιλάμε πλέον για μια οικογένεια αλλά ουσιαστικά για μια κοινωνική τάξη (ή κάστα), η οποία αξίζει ως εκ τούτου ιδιαίτερης μνείας.
Όσα ισχύουν για τους υπόλοιπους κατοίκους της χώρας δεν ισχύουν απαραίτητα και για τη βασιλική οικογένεια. Οι πρίγκιπες είναι ελεύθεροι και ωραίοι, κυρίως όμως πλούσιοι μιας και η βασιλική οικογένεια διοικεί τη χώρα και εισπράττει τα έσοδα από το πετρέλαιο. Οι περισσότεροι δεν χρειάζεται καν να αναλάβουν μια διοικητική θέση, ούτως ή άλλως είναι ζάμπλουτοι.
Πολλές φήμες ακούγονται για τη φιληδονία και τις διαφθορά της βασιλικής οικογένειας (ή εν πάσει περιπτώση ορισμένων μελών της), τις οποίες πιστός στη διασταύρωση των πηγών μου, δεν πρόκειται να επαναλάβω. Θα περιοριστώ μόνο να αναφέρω αυτά που είδα με τα ίδια μου τα μάτια, τις ιδιωτικές συλλογές τους με αυτοκίνητα πολυτελείας (σε σημείο που να ξεχνούν και οι ίδιοι τι αμάξια έχουν), τα κλαμπάκια που έχουν φτιάξει μέσα στα σπίτια τους, με κανονικά μπαρ και σερβιτόρους, τα κατοικίδια λιοντάρια και τίγρεις (ένα μου κατέστρεψε ένα τζιν, αλλά χαλάλι) και φυσικά τα πάρτυ, στα οποία οι γυναίκες είναι πάντα πολύ περισσότερες από τους άνδρες. Και τι γυναίκες… Μερικές είναι επίσης πριγκίπισσες, άλλες έμαθα ότι τις ψαρεύουν στα εμπορικά κέντρα οι άνδρες του πρίγκιπα. Μετά από την κατανάλωση αλκοόλ και ναρκωτικών, τα ήθη στα πάρτυ γίνονται αρκετά.. χμ, φιλελεύθερα. Είδα γυναίκες που στο δρόμο θα ήταν μαυροντυμένες από την κορυφή ως τα νύχια να κάνουν pole dancing και να ξεστηθώνονται, με την άνεση που οι άντρες της χώρας πέφτουν στο χώμα να προσευχηθούν.
Κάποτε είχα και εγώ ένα κάπως στενότερο συναπάντημα με μια πριγκίπισσα. Την είδα σε ένα πάρτυ κοινών θνητών και προσήλκυσε την προσοχή μου όχι επειδή ήταν γαλαζοαίματη, το οποίο εξαλλου δεν διακρίνεται δια γυμνού οφθαλμού, αλλά επειδή ήταν μια εντυπωσιακή ξανθιά (!). Α, και επειδή, αφού επόπτευσε για λίγο το χώρο, ήρθε προς το μέρος μου και μου είπε «εσένα θέλω». Αυτό μπορεί να ακούγεται ως φαντασίωση σε πολλούς άνδρες, όμως όταν συμβαίνει στην πραγματικότητα νιώθεις κάποια αμηχανία, σαν από κυνηγός να μετατρέπεσαι ξαφνικά σε θήραμα. Τέλος πάντων, η συνέχεια της κουβέντας μας ήταν κάπως πιο φυσιολογική. Εκεί έμαθα ότι ήταν πριγκίπισσα (δισέγγονη του ιδρυτή της χώρας), ότι είχε ήδη δύο μεγάλα παιδιά (μολονότι δεν έδειχνε να ξεπερνά τα τριάντα) και ότι τα τελευταία δύο χρόνια τα είχε περάσει στην Ελλάδα, έχοντας σχέση με έναν νονό της νύχτας. Μου είπε ότι αποφάσισε να φύγει μόνο όταν εκείνος πήγε να την εμπλέξει σε λαθρεμπόριο όπλων. Γενικά ότι μάθαινα γι’αυτή φαινόταν να έρχεται σε ρήξη με οποιαδήποτε στερεότυπο υπάρχει για τις πριγκίπισσες. Ήταν μια επαναστάτρια, όπως μου είπε και η ίδια, η αντεστραμμένη εκδοχή μιας πριγκίπισσας ενός σύγχρονου παραμυθιού…
Την ξανάδα δυο φορές, σε δημόσιο χώρο (σε όποιους δεν έπιασαν το υπονοούμενο, όχι, δυστυχώς δεν το κάναμε). Που και που μου έστελνε μηνύματα γεμάτα πάθος, πλην όμως ανορθόγραφα. Έπειτα μια μέρα απλά εξαφανίσθηκε χωρίς να ξαναδώσει σημεία ζωής. Δεν μπορώ να πω ότι έμεινα έκπληκτος…
Η άλλη πλευρά του πέπλου
Ίσως μερικοί αναγνώστες να αμφιβάλλουν για την ακρίβεια όσων έχω περιγράψει σε αυτά τα άρθρα. Μπορώ να τους διαβεβαιώσω ότι όλες οι ιστορίες είναι αληθινές και μάλιστα έλαβαν χώρα τα τελευταία ένα ή δύο χρόνια. Δεν σταχυολόγησα σπάνια αξιοπερίεργα· απλώς κατέγραψα εμπειρίες δικές μου και των ανθρώπων που γνώρισα, ενδεικτικές αν όχι μιας καθημερινότητας, οπωσδήποτε μιας πραγματικότητας. Κι ωστόσο νιώθω ότι έχω αδικήσει κάπως τη χώρα. Όσο καιρό έζησα σ’αυτήν κατάφερα να έχω μια σχεδόν φυσιολογική ζωή. Συνήθισα τους περιορισμούς, έκανα καλούς φίλους και αρκετές φίλες στις οποίες οφείλω μερικές από τις παραπάνω ιστορίες. Εξάλλου, και η ελληνική επαρχία δεν ήταν πολύ διαφορετική μερικές δεκαετίες πριν… Αν τελικά κατάφερα να ανακαλύψω ένα μυστικό πίσω από αυτές τις μαυροντυμένες γυναίκες με τα αινιγματικά μάτια, αυτό είναι ότι δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από οποιεσδήποτε άλλες γυναίκες γνώρισα στη ζωή μου.
